ծանր հարստահարուիս, ուրեմն այդ քո առաքինութիւն ի զուր եւ ընդունայն է աշխարհիս առաջ։
Դու դիտե՞ս, ով հաւատարիմ ժողովուրդ Հայոց, մարդիկ եւ ազգեր կան, որ քո այնչափ հաւատարմութիւնդ կը ծաղրեն ու կը մեղադրեն զքեզ. երբ կը տեսնան որ խիստ անմռունչ եւ անզգայ կը լինիս հաւատարմութեանդ մէջ, մինչեւ անշունչ անբարբառ դիակ մի կը դառնաս դու, այնպէս որ պարկեշտութիւնդ կը նշաւակեն եւ կոխկռտելով կանցնին վերայէդ, եւ դու չես իմանար։ Միթէ գռեհաց կա՞ւ ես դու աշխարհիս երես, ես էլ կը դատիմ զքեզ թէ այդչափ ստրկանաս եւ աղարտես մարդկութեան ազատ պատիւ։
Սակայն դուք մի վհատիք, Աւետարանի հարուածեալ որդիքներ. յոյս առ ու քաջալերուէ, ժողովուրդ Հայոց, երկհազար ամ է որ միշտ ջախջախուիս ու չես մեռնիր. Պարսիկ, Յոյն, Արաբացին եւ Կովկասեան բարբարոս ազգերը միշտ արշաւեցին ու քանդեցին քո հայրենիք, բայց դու անվկանդ անյուսահատ տոկացող ոգի մի ունիս, որով կապրիս ու կը մնաս մինչեւ ցայսօր։
«Հաւատք քո կեցուցին զքեզ», ասաց քրիստոս, ուրեմն հաւատա, որ երկնից Նախախնամութիւն արդար եւ բարերար է. քո սերմն ու արմատ պիտի պահէ այդ բնիկ հողին մէջ, որ քո հայրենատուր ժառանգութիւն է. ընդունայն կը ճգնին այն ձեռք, որ կաշխատին զքեզ արմատախիլ առնել։
Ելէ՛ք, ուրեմն, մի նստիք եւ յուսահատ ողբաք այդ ապաժոյժ աւերակաց վերայ. ելե՛ք, Վանեցիք, թաղեցէք այդ մեռելը, վրան կոթող մի կանգնեցէք ու դրեցէք այս յիշատակարանը. «ԱՍՏ ԹԱՂԵՑԱԻ ՎԱՆԵՑԻ ՀԱՅ ԺՈՂՈՎՐԴՈՑ ԳԱՆՁՆ ՈԻ ԿԵԱՆՔ»։
Այդ անյարիր մեռելին սգոյ հանդէսը կատարելէն յետոյ, ելէ՛ք դարձեալ առէք բահն ու բրիչ, հորդեցէք պեղեցէք ձեր աւերակները, դուք ձեզ համար ճարտարապետ եղիք, հիմը դրէք եւ շինեցէք ձեր աւերեալ տունն ու քաղաք. անցեալն էանց այլեւս չի դառնար, ձեր դատն եւ իրաւունք թէ մոռանան աշխարհիս դատաւորներ, թողէք յայնժամ թող Աստուած տեսնայ։
Ո՞ւմ կայք եւ ո՞ւմ կսպասէք այժմիկ, ձեր արտասուահոս աչքը դէպ յերկինս դարձուցէք. «Օգնութիւն ձեզ ի Տեառնէ եկեսցէ»։ Հայոց աշխարհի աւերակները շատ են, իւրաքանչիւր գա-
