Այժմիկ Հայոց աշխարհ կեանք եւ ժամանակ լաց է. Հայոց տունը՝ սգոյ տուն է եւ իւր հանդէսը մեռելոց հանդէս է: Պէտք է ուրեմն լանք վշտակցինք քանի որ մեր հայրենեաց որդիքներ կուլան, եւ նոքա որ կուլան՝ մեր հայրեր, մեր մայրեր, մեր եղբայրներ, մեր քոյրեր, մեր սիրելիներ եւ մեր բարեկամներն են:
Երանի՜ թե ազատ շնչով, ազատ ձայնով եւ ազատ գրչով լայինք. ո՜հ, մանուկ քան զմեզ ազատ է եւ ազատաբար կուլայ. մեք հեղձամղձուկ լինելով կուլանք, եւ դու գիտես որ մեր աշխարհին մէջ լացն եւս ազատութիւն չունի:
Լանք ապա եւ բարձրաձայն աղաղակենք, թէ մեր լալոյ ձայնին աշխարհ խուլ լինի ու չլսէ, հաւատանք թէ Երկինք անշուշտ կը լսէ. եւ Աստաած իւր բարեբար ձեռքով կը սրբէ Հայոց աշխարհի լացն, արագ կը բերէ մեր փրկութեան եւ ազատութեան օր. եւ այն օրն է ահա, որ կը խայտան եւ կը ցնծան մեր հայրենեաց որդիներ, յայնժամ մեք եւս Մովսիսի քրոջ Մարիամու թմբուկն մեր ձեռքն առնելով՝ հետ նոցա կերգենք եւ կը պարենք. «Օրհնեսցուք ի Տէր, զի փառօք է փառաւորեալ»:
