կաւոր մշակնե՞րդ ողբամ, որ բարդ ի բարդ հնձուեցան ու որայի նման փռուեցան արտերուդ մէջ, որոց արեան ցնցուղներ ցայտեցին եւ կարմիր ներկուեցան ցորենի հասկեր եւ հատիկներ։
Պահ մի կերէ՛ք այդ արիւնոտ հաց ու յագեցէք դուք՝ որ երկրագործ ժողովուրդը կոտորեցիք, վաստակաւոր եզնամոլներ մորթեցիք, հողագործին խոփն ու հարօր եւ սայլեր ջախջախեցիք, ոչխարաց հօտերը լեռներէն աւարեցիք, կաթնացար տանտիկինները կամ մեռուցիք կամ փախուցիք. ինչ որ արդիւնաբեր էր երկրին եւ տէրութեան շահ, ինչ որ ձեր անշահ եւ անվաստակ կեանքին առատ հացն ու սեղանն էր, դուք զայն ամէն ինչ ձեր ձեռքով կործանեցիք. կարծեցիք թէ ուրիշներու կեանքը կսպաննէք ու դին կեանքն եւ ոյժը ջլատեցիք. նոքա որ մեռան, հողն իրենց հանգիստ կսպառէք, բայց դուք ինքնին անձնասպան եղաք ու չիմացաք։
Տեսցուք այսուհետեւ թէ ուստի՞ պիտի յագենաք, երբ մշակ ժողովուրդին կեանքն եւ ոյժը ջլատեցիք. նոքա որ մեռան, հողն իրենց հանգիստ գտան ու ազատուեցան տառապանքէն. o՛ն եւ օ՛ն արասցէ Աստուած՝ եթէ դուք առանց հողի եւ մշակի՝ ողջ մնաք երկրիս վերայ։
Ո՛չ միայն կշտապինդ կերաք, այլ եւ խեղճ գեղացւոյն կեանքը անխղճապէս կողոպտեցիք, ոչ ինչ չթողիք. թէ շտեմարանին մէջ մի գոռ ցորեան կար, թէ իւղամանին մէջ մի կշիռ իւղք թէ մառանին մէջ փոքր ինչ պաշար՝ որ իւր տղոց բաժին ու հոգեպահիկն էր, զայն ամէն հանիք թափեցիք ի դուրս աղբիւսներու մէջ խառնեցիք, որպէս զի գիւղացի ընտանիք սովալլուկ մեռնին. բայց միթէ դուք պիտի մնաք ու ապրի՞ք, ժա՛նտ խորամանկներ։
Ո՜հ, որչա՜փ իղձ կը լինիմ ես, եւ ո՞տար ինձ, Հայո՜ց աշխարհ, որ ողբերուս հետ սփոփանք խառնելով զքեզ մխիթարէի եւ սրբէի լացող ժողովուրդիդ գետահոս արտասուքը, զոր թափեց նա իւր արեան հետ։ Բայց ես էլ կը վարանիմ Մարգարէին պէս եւ կը գոչեմ, «Ո՞վ մխիթարեսցէ զքեզ, դուստր Սիօնի, զի ծանրացաւ բաժակ բեկման քո»։
Այո՛, կարի յոյժ դառնացաւ քո բաժակ, Հայո՛ց աշխարհ. չգիտեմ թէ ո՞րպէս յուսադիր լինիմ ու մխիթարեմ զքեզ. զի ես էլ քո տարաբախտ որդիներէն անմխիթար մի զաւակն եմ, որ
