ուրախություն, որ առաջանում է անմեղ փառասիրությունը գգված լինելուց, պատեց նորա սիրտը:
— Լա՛վ, կգամ, դուք գնացեք, — ասաց նա ծառային և ինքը մտավ տուն, մորը իմացնելու: Բայց մայրն արդեն Օրփեոսի գրկումն էր, և չկամենալով նորան զարթեցնել լվացվեցավ, մաքրվեցավ և դուրս գնաց։
Հասնելով Սոմարյանցի տան այն մուտքին, որ հանում էր խնջույքի հարկը, նա կանգ առավ և չէր վստահանում միայնակ բարձրանալ։ Նա հնչակը քաշեց։
Իսկույն երևեցավ միևնույն ծառան, որ Գևորգին հրավիրելու էր գնացել։
— Պարոն Գևորգ, ինչու՞ չեք գալիս, հրամեցե՛ք։
— Գալիս եմ, բայց…
— Բայց ի՞նչ, ամաչո՞ւմ եք։
— Ոչ... բայց ասացեք խնդրեմ, շա՞տ մարդ կա այդտեղ։
— Իհարկե շատ մարդ կա. բայց ձեզ ի՞նչ. շատ մարդիկ ձեզ խո չե՞ն ուտելու, հրամեցեք։
Գևորգը յուր բոլոր արիությունը ժողովելով` բարձրացավ սանդուղքից. հասնելով գեղեցիկ լուսավորված նախագավիթը, նորեն կանգ առավ։
— Դուք դարձյալ կանգնո՞ւմ եք, իսկ ձեզ սպասում են նկատեց ծառան։
Գևորգը տեղից շարժվեց, նա ամբողջ մարմնով դողում էր։
Սպասավորը երկար չսպասեց, նա շտապ մտավ դահլիճը և հայտնեց աղային, որ Գևորգը եկել է, բայց ամաչում է մտնել։
— Ի՞նչ հիմարություն, ո՞ւր է,— բացականչելով դուրս եկավ պարոն Սոմարյանցը նախագավիթը և տեսնելով Գևորգին, որ կծկվել էր դռան մոտ` «Վա՛յ, արի՛ է, ինչու՞ համար ես ամաչում, ձեր հարևանի տունն է, օտարի տուն խո չէ», — այս խոսքերով բռնեց նա Գևորգի ձեռքից և խնամակալի իշխանությամբ ներս քաշեց նրան դեպի դահլիճը։
