տանուտերը Գևորգին և ապա բազկաթոռի մեջ խրվելով հարցրեց.
— Ինչո՞ւ համար եք շնորհ բերել:
— Ինձ ուղարկեց ձեզ մոտ պարոն Դուդուկջյանը:
— Ա՜, մեր բժի՞շկը:
— Այո՛, պարոն բժիշկը։
— Շատ գեղեցիկ. հրամայեցե՛ք, լսում եմ։
— Պարոն բժիշկն ասաց, որ իմ մասին ձեզ հետ խոսեցած է պարոն Սոմարյանցի տանը...
— Ի՞նչ, չեմ հիշում։
— Այն, որ ինձ համար ստորագրություն բացվեցավ և ինձ Պետերբուրգ.․.
— Այո՛, այո՛, այդպիսի մի բան հիշում եմ, շարունակեցեք խնդրեմ։
— ...Եվ ինձ Պետերբուրգ ղրկելու համար փող ստորագրեցին պ. պ. հրավիրյալները։
— Այո՛, հիշում եմ, հետո՞։
— Այժմ պարոն բժիշկն ասում է, որ ստորագրության թերթը ձեզ մոտ է գտնվում... — Այո՛, կարծեմ ինձ մոտ է։
— Ես եկա ձեզ խնդրելու, որ բարեհաճեք փողերը ժողովել, որպեսզի կարողանամ...
— Որ կարողանաք գնալ Պետերբո՞ւրգ։
— Այո՛։ — Ա՛, սիրելի բարեկամ, այդպես հեշտությամբ կարծում եք կարելի՞ է մեր մարդիկներից փող ժողովել, որ դեռ դուք էլ Պետերբուրգ գնաք։
— Բայց ես ձեր և պարոն բժշկի հրամանով արդեն թողել եմ իմ պաշտոնը, ինձ համար դժվար է երկար պարապ մնալը։
— Ի՛նչ պաշտոն եք թողել։ Դուք պաշտո՞ն ունեիք:
— Դուք, ինչպես երևում է, իմ մասին ամեն բան մոռացել եք, ես փականագործի մոտ էի. դուք այս մասին ինձանից տեղեկություններ ստացաք պարոն Սոմարյանցի տանը։
— Այո՛, այո՛, այժմ հիշում եմ. դուք պատմեցիք, որ
