-«Անունը տո՛ւր, տեղը գցի»,— ասաց Մելքոն-աղան.— այս ո՞ր խաչից է։
-«Մատաղը յուր ոտքով է եկել, այ մարդ»,— շշնջաց տիկինը.-կանչել տու՛ր նրան և ձեռքից բաց մի՛ թողնիլ, կարելի է իմ Նատաշի բախտից աստված է ղրկել նրան այստեղ։ -Այս ասելով տիկինը հեռացավ և Մելքոն֊աղան հրամայեց ծաոային հրավիրել պ. Մարալյանին պարտեզ։
Զ
ԵՐԿՈԻ ԿՈՂՄԻ ՀԱՄԱՐ ԷԼ ՇԱՀԱՎՈՐ
-Բարով, բարով, հազար բարով եկաք դուք մեզ մոտ. այս ո՞ր խաչից է, ո՞ւմնից պետք է շնորհակալ լինինք,- ուրախ դեմքով ու ձայնով դիմավորեց Մելքոն֊աղան պ. Թովմասին, երբ վերջինս ներս մտավ պարտեզի դռնով։
Թովմասը, որ այսպիսի ընդունելություն չէր սպասում Մելքոն-աղայից, մի քանի րոպե ուրախությունից ինքն իրեն կորցրեց։ Բայց շուտով խելաբերելով, որ ինքը նույնպես Մելքոն֊աղայից պակաս մարդ չէ և որ այդ ընդունելությունը հենց իրեն նման պատվավոր մարդու էլ կվայելեր, լուրջ կերպարանք առավ։
-Վաղուց ցանկանում էի այցելություն անել ձեզ,— ասաց նա Մելքոն-աղային.— դուք ամեն բանի մեջ փորձված եք, և մանավանդ իբրև վաճառական, դուք աննման եք։ Ով որ մոտիկ բարեկամ է ձեզ և կարող է օգուտ քաղել ձեր իմաստուն խորհուրդներից, իմ կարծիքով նա ամենաբախտավոր մարդն է մեր աշխարհում։ Տեսնելով որ ես միայնակ եմ և շատ գործերի մեջ կարոտ եմ մի իմաստուն խորհրդականի, որոշեցի, ինչպես որ լինի, վաստակել ձեր բարեկամությունը։ Ահա այս նպատակով էլ ես այսօր այցելում եմ ձեզ։ Հույս ունիմ, որ դուք չեք մերժիլ այդ բարեկամությունը, որ ես խոնարհաբար առաջարկում եմ ձեզ։
-Շատ ուրախ եմ, շատ ուրախ,- պատասխանեց Մելքոն-աղան:
