— Շնորհակալ եմ, ճիշտ ժամանակին եկաք. եթե մի փոքր ուշանայիք, ինձ տանը չպիտի գտնեիք։
— Ինչպե՞ս կհամարձակվեի ուշանալ,— համեստությամբ և հազիվ լսելի ձայնով պատասխանեց Զուկ-Ավետիսը:
— Շնորհակալ եմ, ես էլ արդեն պատրաստել եմ ձեր թղթերը։ Ուրեմն լսեցեք, ես կկարդամ և կթարգմանեմ նրանց:
Եվ Միկիթ-բեկը սկսավ կարդալ և թարգմանել, որովհետև երրորդ բարեկամը ռուսերեն չէր հասկանում։
— Հավանո՞ւմ եք,— հարցրեց նա բարեկամին, երբ ավարտեց յուր ընթերցումը։
— Ինչպե՞ս կհամարձակվիմ չհավանել։
— Ի՞նչ գներ եք ուզում, ուրեմն, որ նշանակեմ ձեր առաջարկության թղթի մեջ։
— Դուք էլած տեղը ես ի՞նչպես կհամարձակվիմ գին նշանակել։
— Բայց էլի մի բան ասացեք, ո՞րքանով, օրինակ, կարող եք հաց մատակարարել զորքին և ո՞րքանով միս։
— Աստված վկա, չեմ կարող ասել.— խեղճ ժպիտով պատասխանեց պարոն Ձուկը։
— Ուրեմն ի՞նձ եք իրավունք տալիս նշանակելու գները:
— Իհարկե, իհարկե։
— Լավ. այստեղ ես գրում եմ, որ դուք զորքին հաց կտաք պուդր 1 ռ. 20 կոպեկով, միս՝ 4 ռուբլով, գինի 4 ռ. 35 կոպեկով և օղի՝ 6 ռ. 75 կոպեկով։
— Դուք գիտեք։
— Ի՞նչ եք կարծում, այս գներով օգուտ կունենա՞ք։
— Աստված է իմանում։
— Ուրեմն գո՞հ եք այս չափով։
— Իհարկե։
— «Եթե բոլոր մարդիկ ձեզ չափ բարի և ձեզ չափ հիմար լինեին, մեզ նմանները դարդ չէին ունենալ»,— խոսեց ինքն իրեն Միկիթ-բեկը և ծրարելով մի ոչ շատ գեղեցիկ ծրարի մեջ, տվավ Զուկ-Ավետիսին։
— Ո՞րքան է ձեր նեղության վարձը, Միկիթ֊բեկ, ասացեք, ես այս տեսակ բաների գինը չեմ իմանում։
