— Ո՛չ, դուք ինձ չհասկացաք, ես այն աղջիկն եմ ասում» որ ամենից գեղեցիկն էր։
— Այստեղ բոլորն էլ գեղեցիկ են,— նկատեց դռնապանն առանց գլուխը բարձրացնելու։
— Ուրեմն, դուք նրանց միմյանցից չեք զանազանում:
— Իհարկե ոչ, դա իմ ի՞նչ գործն է։
— Կնշանակե դուք այստեղ ոչ ոքին չեք ճանաչում։
— Իհարկե ոչ, սատանան ճանաչի նրանց։ ես միայն դռնապան եմ և ուրիշ ոչինչ։
Երիտասարդը տեսավ, որ յուր ցանկացած մարդուն չէր հանդիպել և յուր հետազոտությունն ապարդյուն է անցնում, ուստի ցած իջավ նախադռան սանդուղքներից, մի քանի անգամ էլ նայեց վարժարանի կիսածածկ պատուհաններին, դիտեց ներսից երևացող աղջկերանց գլուխները, նայեց աջ ու ձախ և ապա ոչ մի շահավոր եզրակացության չդգալով` գլխիկոր վերադարձավ տուն։
Այնուհետև նա դարձյալ մի քանի անգամ զբոսանքի գնաց այդ կողմերը, զանազան հնարներ գործ գրավ յուր անծանոթ գեղեցկուհուն կրկին անգամ տեսնելու, կամ գոնե նրա ազգանունն իմանալու, բայց իզուր. այդ բանը նրան չհաջողվեցավ և երիտասարդը վերջ ի վերջո վճռեց այլևս չմտածել յուր գեղեցկուհու մասին։
Դ
Այս անցքից հետո անցան երեք երկար տարիներ։ Երի- տասարդ Մաշտոցյանը այդ բոլոր ժամանակում հոգվով և մարմնով նվիրվեցավ հոր գործին։ Առաջին տարում արդեն նա տիրապետել էր նրան և յուր աչալուրջ ու հմուտ գործավարությամբ արժանացել էր հոր վստահությանը, այդ պատճառավ և վերջինս, ինչպես առաջ էլ հիշեցի, հոժարությամբ տեղի տվավ յուր առույգ և երիտասրադ որդուն, հանձնելով նրան յուր բոլոր գործերր, յուր գույքն ու պարտքը, և յուր առևտրական տան հոգսերը։
Այնուհետև երիտնյսարդ որդու համար բացվում էր գործունեության
