— ե՞ս…
— Այո։
— Ես ոչ, չեմ հավատում։
— Ի՞նչպես, դուք չե՞ք հավատում, որ նախազգացումը ապագայի կարապետն է։
— Եթե այդպես է, ուրեմն ավելի լավ էր չհավատալ նրան։
— Ինչո՞ւ։
— Որովհետև կյանքի մեջ տխրությունները այնքան շատ են, որ նախազգացմանը հավատալով՝ մենք ստիպված պիտի լինինք ամեն օր լաց լինելու, իսկ տխրել ես չեմ սիրում։
— Ուրեմն դուք հավատացեք նրան ա՛յն ժամանակ միայն, երբ նա շշնջում է ձեր ականջին մոտալուտ ուրախության լուրերը։
— Կամ ավելի լավ է ասել, նախազգացումը դուք ինքներդ ստեղծեցեք, որպեսզի նա տխուր լուրեր չհաղորդե ձեզ,— նկատեց օրիորդը և ուրախ֊ուրախ ծիծաղեց, հետո Պետրոսին դառնալով հարցրեց.
— Ի՞նչ նախազգացման մասին էիք խոսում դուք։
— Իմ նախազգացման:
— Այդ գիտեմ, բայց ինչի՞ վերաբերությամբ։
— Դա մի գաղտնիք է, որ շատ ուշ պիտի խոստովանեմ ձեզ,— խորհրդավոր եղանակով պատասխանեց Պետրոսը։
— Եթե այդ գաղտնիքը մի օր պիտի խոստովանեք ինձ, ուրեմն ավելի լավ է հենց այսօր խոստովանել։
— Եթե միայն դուք խոսք կտաք չբարկանալ ինձ վերա, կամ գոնե անքաղաքավար չեք անվանիլ ինձ։
— Երկուսի համար էլ ես իրավունք չունիմ։
— Եթե բանը իրավունքի եկավ, ուրեմն իմ պարտքս էլ չռելն է։
— Ոչ, ոչ, մի՛ նեղանաք, խնդրում եմ, խոստովանեցեք ձեր գաղտնիքը, ես խոստանում եմ ոչ բարկանալ և ոչ անքաղաքավար անվանել ձեզ։
— Շնորհակալ եմ. ուրեմն ես ձեր հետաքրքրությունը կգոհացնեմ. դուք լավ եք ասում. թե մի գաղտնիք, որ մի օր պիտի խոստովանեք ինձ` ավելի լավ է հենց այսօր խոստովնել:
