— Ի՞նչ տխուր նորություն,- անհանգստությամբ հարցրեց Պետրոսը։
— Քո պսակի համար հրամանագիր չեն ուզում տալ։
— Պատճա՞ռ։
— Չհասություն կա ձեր մեջ:
— Ի՞նչ չհասություն, ես դրա մասին մինչև անգամ ոչինչ չգիտեմ։
Տեր Գարեգինը բացատրեց Պետրոսին նրա ազգակցական մերձավորությունը օր. Աստղիկի հետ, որ վեց ճյուղից չէր անցնում։
— Եվ այդ չնչին մերաձավորության համա՞ր են ուզում չհաս անել մեզ։
— Այո:
— Եթե ձեր բոլոր քահանաները ի մի շունչ և ի մի հոգի հաստատեն, որ այդ մերձավորությունը չհասություն է, դարձյալ ես նրանց հետ չեմ կարող համաձայնիլ։
— Ես նույնպես չեմ համաձայնում, բայց քահանաները եթե կամենան, կարող են այդ պատրվակով բաժանել ձեզ միմյանցից։
— Բաժանե՞լ, մե՞զ, միմյանցի՞ց… հա՛, հա՛, հա՛, հա՛…
— Այո՛, կարող են. մի՛ ծիծաղիլ դու, Պետրե. ամեն բան կարող են անել նրանք, եթե միայն կամենան:
— Դժոխքն անգամ եթե փոխագրվի նրանց մեջ, դարձյալ նրանք մեզ միմյանցից բաժանել չեն կարող,— ջերմությամբ բացականչեց երիտասարդը։
Տեր Գարեգինը ժպտաց, բայց այդ ժպիտը տխուր զգացմանց արտահայտություն էր. նա, երիտասարդի անփորձությունը տեսնելով, խղճում էր նրան, բայց յուր խոսքերի բուն միտքը բացատրել նա առայժմ ավելորդ համարեց։
— Դու մի որևէ հակառակություն ունի՞ս տեր Սարգսի հետ,— հարցրեց տեր հայրը Պետրոսին։
— Ո՛չ մի հակառակություն, բայց ինչո՞ւ համար եք հարցնում մի գուցե նա՞ է չհասության մասին խոսողը։
— Այո՛։
— Հասկանում եմ այժմ, նա Մելքոն-աղայի տան քահանան
