Այս էջը հաստատված է

պատահելով նախասենյակում հիշյալ կնոջը, նա շփոթված կանգ առավ նրա առաջ։

Տիկինը տեսնելով գեղանի իշխանուհուն, խորին ակնածությամբ ողջունեց նրան և քաղաքավարությամբ հրավիրեց յուր հյուրասենյակը։

— Ո՛չ, ես միայն իշխան Պլատոնին եմ ցանկանում տեսնել, ո՞ւր է նա,— հարցրեց Ամալիան։

— Նա հագնվում է, բարեհաճեցեք մի քանի րոպե հանգստանալ մեզ մոտ, եթե դուք կամենում եք անպատճառ տեսնվիլ նրա հետ։

Ամալիան անխոս հետևեց տան տիկնոջը։ Երբ նրանք միայնակ մնացին, Ամալիան հարցրեց։

— Իշխանը ձեզ մոտ վարձո՞վ է մնում։

— Մենք միասին ենք ապրում, —պատասխանեց տիկինը։

— Միասի՞ն,— զարմացմամբ հարցրեց Ամալիան։

— Այո՛, միասին։

— Դուք ուրեմն նրա ազգականուհի՞ն եք։

— Ո՛չ, ես նրա կինն եմ։

— Նրա կի՞նը, անկարելի է, նա ամուսնացած չէ։

— Այդ միևնույն է, ես նրա սիրուհին եմ։

Ամալիան մնաց քարացած։ Նա ամեն բան մտածել էր Պլատոնի համար, բայց նրա այդ աստիճան հրեշ լինելու վերա չէր մտածել։

— Շա՞տ ժամանակ է, տիկին, որ դուք ճանաչում եք միմյանց,— հարցրեց կրկին Ամալիան։

— Երեք տարի է։

— Եվ այդ բոլոր ժամանակ դուք միասի՞ն էիք ապրում։

— Երկու տարի մենք միասին ապրեցինք, տիկին, այնուհետև նա հեռացավ այստեղից. մի տարի բացակայությունից հետո, ահա՛ մի քանի օր է, ինչ որ կրկին վերադարձել է։

— Ո՞րտեղ էր գտնվում նա այս մի տարին։

— Չգիտեմ, արտասահմանում։

— Ի՞նչ էր շինում նա այնտեղ, գիտե՞ք արդյոք։

— Գրեթե ո՛չ, տիկին, ինքն ասում է, որ յուր սեփական