Այս էջը հաստատված է

Ամալիան շղարշը դեն ձգելով և վրդովմունքից հոգնած բազկաթոռի վերա ընկնելով։

— Այդ խոսքը ի՞նչ է նշանակում, ես քեզ ոչ մի տեղ չեմ ուղարկել։

— Ինչպե՞ս չէ, մոռանո՞ւմ ես,— դառնությամբ նկատեց Ամալիան,— ես Պլատոնի մոտ էի։

— Պլատոնի մո՞տ, մի՞թե նա արդեն վերադարձել է։

— Նա ոչ մի տեղ էլ չէր գնացել։

— Ի՞նչպես չէ, դու չէի՞ր, որ կարդացիր ինձ նրա նամակը։

— Այո', կարդացի, բայց այդ նամակով նա մեզ խաբել էր և փախչելով մեզանից՝ ապավինել մի անառակ կնոջ տանը…

— Ի՜նչ եմ լսում, Ամալիա, դու ինձ սարսափեցնում ես,— դողալով խոսեց իշխանուհին։

— Մի տարի առաջ պետք է սարսափեիր, հիմա արդեն ուշ է…

— Ի՞նչ ես կամենում գուժել ինձ, աղջիկս, խոսի՛ր տեսնեմ։

— Այն, որ Պլատոն Ջոմարջիձեն քո աղջկանն անպատվելուց ետ, թողնում է նրան։

— Ի՞նչպես կարող է նա հանդգնել. աշխարհում օրենք կա. ես նրան դատարան քարշ կտամ, մինիստրին կդիմեմ, թագավորին կբողոքեմ… — այլայլված որոտաց իշխանուհին։

— Բոլորովին իզուր, որովհետև նրանից էլ քեզ շահ չի լինել։

— Ի՞նչ ես խոսում, ինչպես թե շահ չի լինիլ. մի՞թե ես նրան այդպես հեշտ իմ ձեռքից բաց կթողնեմ։

— Եթե չթողնես, ի՞նչ կարող ես անել։

— Ես քեզ կամուսնացնեմ նրա հետ։

— Ավելի վատ. դու քու աղջիկը կկապես մի անառակ և մի ամենաաղքատ սրիկայի հետ. մի մարդու, որ սրտում ոչ խիղճ ունի և ոչ երեսում' ամոթ, որի համար չկա աշխարհում և ոչ մի սրբություն…

— Թշվառական, և դու այդ դեռ այսօ՞ր իմացար։

— Այո՛, միայն այսօր։