Այս էջը հաստատված է

— Վա՛յ յիս նրա հոգուն մեռնիմ, ի՜նչ դարդիմանդն է էլի, տո՛։

— Մա՛շ վուր յիս ասում էի։ Դուն ինձ էն ասա, մարթիք գթա՞ր:

— Հիսուն հոգուց ավել ունիմ. ջեր մե հինգ հոգի էլ էստի հիդս իմ բերի։

— Վուր էտենց է, դու մե քիչ մուլափ տու, յիս տեսնիմ, թե էս տղեն ո՞վ է։— Այս ասելով չաչանակ Սերգոն վեր կացավ և մոտենալով երիտասարդ Սարյանին.

— Բարով ձիզ, անճանաչ ախպեր,— ասաց և աթոռը քաշելով սեղանի մոտ, առանց այլևայլության նստեց նրա կողքին։

— Բարով ձեզ,— պատասխանեց երիտասարդը։

— Ամոթ չլի հարցնիլը, հրամանքդ վուրտղանցի՞ իր։

Սարյանը ասաց իրենց քաղաքի անունը։

— Հա՞. մաշ մեկ էլ բարով, յիս էնդի էլիլ իմ.— այս ասելով Սերդոն ձեռքը մեկնեց Սարյանին և նրա աջն առնելով ամուր սեղմեց իբրև հին բարեկամ։

— Ե՞րբ եք եղել մեր քաղաքում։

— Շատ հնուց, քսանուհինգ տարի կուլի, ջեր էն վուխտը կուլի, վուր դուն ծնված էլ չէիր։

— Ա՛յո, ես դեռ այդ տարիքը չունիմ։

— Ամա, հախ աստծու, լավ իրգիր է. միսը էժան, լավ ապրելու տիղ է։ Հիմի էլ էնենց էժանութի՞ն է էնդի։

— Այո՛, հիմա էլ աժանություն է։

— Աբա, միր քաղաքը վո՞ւնց հավնեցաք։

— Դեռ լավ չեմ տեսել, երեկ եմ եկել։

— Աբա դուն մե լավ բաբաթ ման արի, տիս թե ինչի՞ ր կա, ինչի՞ր պտիս տեսնի— մինձ-մինձ քուչեք, մինձ-մինձ ինձ տներ, լավ մաղազիեք, քարվանսարեք, մինձ-մինձ գաստինիցեք, էրկու իրեք թեատր, ցիրկ, մե թեատր էլ խո մեր հայերունն է։

— Գիտեմ, այդ բոլորի մասին լսել եմ։ 

— Լսիլը ջուգ բան է, պարուն ջան, աչքով տեսնիլը՝ ջուգ։