— Կարդացեք, կարդացեք լսենք,— ձայն տվին Ժողովականները։
— Իսկույն.— և նա սկսեց կարդալ
«Հրահանգ համամիտ և համախոհ կուսակցություն կազմելու համար։
— Այդ վերնագի՞րն է, պ. Մոմճյան,— ճչալով հարցրեց օրիորդ Քանարյանը:
— Այո, վերնագիրն է, մի նկատողություն ունի՞ք անելու սրա մասին։
— Ոչ, ուզում էի ասել, որ գեղեցիկ վերնագիր է։
— Իմ կարծիքով լավ կլիներ, եթե վերնագիրը կոնսիստորի լեզվով գրեիք,— նկատեց աշխատակից Հակոբյանը, որ մի կարճահասակ, կոպիտ ու տափակ դեմքով և փոքրիկ տղա էր։
— Կոնսիստորի լեզուն ո՞րն է,— զարմացած հարցրեց, Մոմճյանը։
— Կոնսիստորի լեզուն չգիտե՞ք։
— Կոնսիստորի լեզուն ո՞րն է, այդ շատ հետաքրքրական է,— աչքերը մեծ բացած և ծիծաղադեմ հարցրեց օրիորդ Բարյանը։
— Այ, կոնսիստորի լեզուն այս է,— բացատրեց Հակոբյանը,— եթե կամենաք ասել <հրահանգ համամիտ և... մյուս բառն ի՞նչ էր...
—«Համախոհ»,— հիշեցրեց Սարյանը։
— Հա. «... համամիտ և համախոհ կուսակցություն կորզելու հա...
— «Կորզելու» չէ, տո, «կազմելու» ասա,— ուղղեց Մոմճյանը։
— Ներողություն... «կազմելու համար» պետք է ասեք. «Հրահանգ վասն կազմելոյ ի համամիտ և...» ֆու, էլի այն բառը մոռացա։
— «Համախոհ, համախոհ»,— Հիշեցրեց կրկին Սարյանը։
— Հա... «վասն կազմելոյ ի համամիտ և համախոհ կուսակցութիւն»։
— «Ի համամիտ» չէ, այլ «զհամամիտ և զհամախոհ կուսակցություն...»,— ուղղեց Սարյանը։
