— Այո, կտրծեմ, այդպես է։
— Այդ ի՞նչ բարբարոս լեզու է. երևի գրաբար է,— հարցրեց օրիորդ Մամուլյանը։
— Այո, գրաբար է, և իմ հայրս սովորեցնում է ինձ այդ լեզուն։
— Դե, «գրաբար» կասեիք, էլ ի՞նչ եք «կոնսիստորի լեզու» ասում։
— «Գրաբար» բառը մոռացել էի, օրիորդ։
— Էլի քահանայի որդի եք, է, մի փտած կարծիք պիտի հայտնեիք,— նկատեց Մոմճյանը դեմքը խոժոռելով։
— Եվ այն էլ ի՞նչ քահանայի, կոնսիստորի անդամի,— հարեց Հակոբյանի ընկերը։
— Երևի նրա համար է գրաբարը «կոնսիստորի լեզու» անվանում,— նկատեց մի ուրիշը։
— Բավական է, պարոններ, մենք ժամավաճառ ենք լինում, լսեցեք կարդամ, վերջացնեմ։
— Կարդացեք, կարդացեք։
— Խնդրեմ ընդհատող չլինի:
— Միամիտ կացեք։
Մոմճյանը շարունակեց։
— «Հրահանգ համամիտ և համախոհ կուսակցություն կազմելու համար»։
«1—ին հոդված. Գործելու, հառաջադիմելու և մեր նպատակին հասնելու համար մենք կազմում ենք զորեղ միաբանություն, որ կոչվում է «Փնջիկի կուսակցություն»»։
«2—րդ հոդված. Մեր կուսակցության մեջ ընդունում ենք ամենքին, առանց խտրության կրոնի, սեռի, հասակի, վիճակի և այլն»։
— Ներողություն, պ. Մոմճյան, այդ հոդվածի միտքը լավ չեմ հասկանում, կարո՞ղ եք բացատրել,— ընդհատեց օրիորդ Թեմուրյանը։
— Այո, սրա միտքը այն է թե՝ մենք մեր կուսակցության մեջ պետք է ընդունենք և՛ հայադավաններին, և՛ կաթոլիկներին, և՛ լութերականներին, և' պրրիգուններին (իհարկե, եթե նրանք հայ են), և՛ կանանց, և՛ տղամարդկանց, և՛ մեծին, և՞