Այս էջը հաստատված է

ասա։

Շուշանը լուռ էր։

— Քեզ չե՞մ հարցնում,— կրկնեց մայրը։

— Ի՞նչ ես հարցնում։

— Հարցնում եմ, թե ի՞նչ է պատահել։

— Այն է պատահել, որ քո Մոմճյանը ավազակի մեկն է։

— Մոմճյանի հե՞տ ինչ ունիս։

— Նա չէ՞ր ասում, թե ինձ համար Հարուստ ու գեղեցիկ փեսացու է գտել։

— Հա՛, ի՞նչ կա որ...

— Ա՛յն կա որ, անամոթաբար խաբել է թե՛ քեզ և թե՛ ինձ։

— Ինչպե՞ս։

— Այնպես է՛լի. խաբեց, որ Մովսիսյանին դուրս անենք այստեղից։

— Ինչե՞ր ես խոսում. հապա Վահանին նրա տեղ չբերե՞ց։

—Բերեց. ո՞վ է ուրանում. բայց Վահանը քո աղջկա վրան իսկի չէ էլ թքում։

— Ի՞նչ ես ասում։

— Ի՞նչ պիտի ասեմ։ Նա արդեն սիրում է ուրիշ աղջկա և նրա վրան էլ պիտի նշանվի։

— Ո՜րտեղից գիտես։

— Հենց կես ժամ առաջ նրա մոտ էի. ինքս տարա այդ աղջկա գրած նամակը, բացավ, կարդաց, և ինչ որ հարկավոր էր, ինձ իմացրեց։

— Ինչպե՞ս կարող է համարձակվել... Ո՞վ բաց կթողնի նրան,— զայրացած բացականչեց տիկին Մարթան.— ինձ