— Այդ իմ գիտենալու բանն է, թո՛ղ։
— Ախար ի՞նչ հարկավոր է բանը խայտառակության հասցնել։ Նա ի՞նչ մեղավոր է, որ Մոմճյանի պես խարդախ մարդը նրա մասին գովասանքներ է խոսել, խոստումներ է արել։
— Այդ էլ իմ գիտենալու բանն է, թո՛ղ։
— Չեմ թողնիլ:
— Թո՛ղ ասում եմ, անզգամ, երևի մի խաղ ունի խաղացած, որ արգելում ես ինձ,— բացականչեց տիկին Մարթան բարկությամբ և մի կողմ հրելով աղջկանը՝ դուրս գնաց սենյակից։
— Գնա՛, գնա՛. Սարյանին զոռով փեսա կշինես...— դառն հեգնությամբ նկատեց Շուշանը մոր ետևից։
— Կշինեմ և դու էլ կտեսնես...— սպառնաց տիկինը և արագ քայլերով դիմեց դեպի Սարյանի կացարանը։
ԺԵ
ՆԵՐՔԻՆ ԽՌՈՎՈԻԹՅՈՒՆՆԵՐ
Այն միջոցին, որ երիտասարդ Սարյանը Աշխենի նամակը համբուրելով ծոցը դրավ և մտածում էր, թե ի՞նչ պատասխան պիտի գրե նրան, սենյակի դուռը բացվեցավ և ներս մտավ տիկին Մարթան այլայլված դեմքով։
Վահանը սկզբում նրա այլայլությունը չնկատելով վեր կացավ տեղից և քաղաքավարությամբ աթոռ առաջարկեց նրան։ Իսկ տիկինը առանց ուշադրություն դարձնելու երիտասարդի այդ ծառայության վրա, ուղղակի խոսել սկսեց, աշխատելով, սակայն հանգիստ պահել իրեն։
— Այս ի՞նչ եք անում, ո՛րդի. մի՞թե կարելի է... ես այդ հույսը չունեի ձեզանից...— լուրջ ու ծանրախոհ եղանակով ասաց նա։
— Ի՞նչ եմ անում, տիկին,— զարմացած հարցրեց Սարյանը։
