պատռեց. այնպես լա՜վ բան էր որ. կարծեմ կաչաղակների վրա էի գրել...
— Կաչաղակների վրա՞։
— Չէ, չէ մեղա աստուծո, ծիծեռնակների վրա, — ծիծաղը զսպելով հարցրեց Սարյանը.
— Գրել էի... լավ չեմ հիշում, թե ի՞նչ էի գրել, բայց կարծեմ այն միտքն էի հայտնում թե եթե ծիծեռնակները չլինեն, մենք չենք կարող իմանալ, թե գարունը գալի՞ս է, թե ո՛չ։
— Շատ լավ միտք եք հայտնել, ինչո՞ւ համար է պատռել այն հիմարը,— ասաց Վահանը ծիծաղելով։
— Նախանձից, հավատացնում եմ ձեզ, նախանձից։— Վահանը սկսեց ավելի բարձրաձայն ծիծաղել:
— Համրությունդ անցավ, ա՛յ, երախտիքս չեք իմանալ. դե, հիմա նյութը տվեք, որ տպարան ղրկեմ, ծառան սպասում է:
Վահանը ծիծաղը շարունակելով ձեռքը պարզեց դեպի սեղանը, որ մահճակալի մոտ էր դրված և մի քանի հատ ծալած թերթեր վերցնելով, նրանցից երկուսը ընտրեց, բաց արավ, ստորագրությունները ջնջեց և տվավ խմբագրին:
— Դրանք ձեր գրածներն են. ստորագրություններդ ինչո՞ւ եք ջնջում:
— Չեմ կամենում, որ այսուհետև իմ ստորագրությունները երևան «Փնջիկ»֊ի մեջ։
— Ինչո՞ւ,— զարմացմամբ հարցրեց խմբագիրը:
— Դա գաղտնիք է. բայց եթե կամենում եք, ձեր ստորագրությունը կդնեմ այս հոդվածի տակ։
— Ծաղրո՞ւմ եք ինձ։
— Ոչ, ինչո՞ւ եմ ծաղրում։
— Ուրեմն կատա՞կ եք անում։
— Ոչ, կատակ էլ չեմ անում։
— Հապա, գրեք տեսնեմ։
Վահանը վերցրեց գրիչը և երկու հոդվածների տակ էլ «Շաշյան» ազգանունը գրեց։
— Ուրեմն այդպես էլ կթողնե՞ք որ մնա, — հարցրեց խմբագիրը։
