— Հանգիստ թող նրան, ասում եմ, հաշիվ ունիս, Մոմճյանի հետ վերջացրու։
— Այդ էլ կանեմ, մի՛ շտապիր...
Այս խոսակցությունը, որ տեղի էր ունենում նախասենակում, որոշակի լսվում էր Վահանի սենյակում: Երիտասարդը թե՛ հետաքրքրվեց և թե՛ զարմացավ։ Նա դուռը բացավ տեսնելու համար, թե ո՞վ է այդ սպառնալիք կարդացող նորեկը և ի՞նչ հաշիվ ունի յուր հետ: Նորեկը Մովսիսյանն էր, որ նախընթաց օրը սպառնացող հայացք էր ձգել յուր վրա և որին, սակայն, Վահանը չէր ճանաչում, իսկ նրա հետ խոսողը օրիորդ Շուշանն էր։
Վահանին տեսնելուն պես Մովսիսյանը մի կողմ հրեց օրիորդին և խրոխտ քայլերով առաջացավ դեպի նրա մուտքը։
Վահանը քաղաքավարությամբ ներս հրավիրեց սպառնացող պարոնին և դուռը փակեց։
— Դո՞ւք եք պարոն Սարյանը,— կոշտ ձայնով հարցրեց Մովսիսյանը։
— Այո՛, ձեր խոնարհ ծառան,— առանց վրդովվելու պատասխանեց Վահանը։
— Իմ ծառան չեք կարող լինել, քանի որ գործով ձեզ ինձ հակառակորդ եք ներկայացնում։
— Ամենից առաջ, պարոն, խնդրեմ հայտնեք ինձ, թե ո՞ւմ հետ պատիվ ունիմ...
— Սարգիս Մովսիսյանի։
— Շատ բարի, պարոն Մովսիսյան, համեցեք նստեցեք։
— Ոչ. շնորհակալ եմ. կանգնած էլ կարող եմ խոսել։
— Ուրեմն խոսեցեք. ի՞նչ եք կամենում։
— Դուք, պարոն, իրավունք եք տվել ձեզ հետամուտ լինել իմ հարսնացուին...
— Ի՞նչ կնշանակե այդ:
— Այդ կնշանակե, որ դուք կամեցել եք խլել իմ ձեռքից այն աղջկանը, որ միայն ինձ է սիրում:
— եվ ո՞վ է այդ աղջիկը:
— Օրիորդ Շուշանը։
Սարյանը ժպտաց։
