— Դու ես մոռացել, պարո՛ն: —
— Ոչ, տիկին, դու ես մոռացել:
— Մի՛ վիճեք. իմ կարծիքն էլ հարցրեք,— միջամտեցի ես:
— Խոսեցեք իբրև հոգեբան,— վրա բերավ Մաթիլդը:
— Իմ կարծիքը այն է, պարոն, որ այն ժամանակվա օրիորդ Մաթիլդը, եթե ձեզ վրա ուղղակի չէ նայել, այդ արել է ամոթխածությունից, իսկ թե շառագունել է, այդ արդեն եղել է գաղտնի սիրո հուզմունքից։ Որովհետև, եթե նա դեռ ձեզ չպատահած ձեզ վրա է եղել մտածում, անկարելի էր, որ ձեզ հետ ծանոթանալու ժամանակ բարկությունից շառագուներ։
— Ապրեք, ճիշտ նկատեցիք,— հարեց Մաթիլդը ծիծաղելով,— բայց ես այլևս չեմ շարունակիլ իմ պատմությունը,— ավելացրեց նա։
— Ինչո՞ւ,— զարմացած հարցրի ես։
— Որովհետև ամուսինս ընդհատում է ինձ — ասաց նա և սկսավ բարձրաձայն ծիծաղել։
— Խոստանում եմ, որ այլևս չընդհատեմ։
— Ուրեմն ավելի ևս չեմ շարունակիլ։
— Ինչո՞ւ,— հարցրեց ամուսինը։
— Որովհետև կամենում եմ, որ դու միշտ ընդհատես, միշտ խանգարես ինձ...— մեղմով ժպտալով պատասխանեց Մաթիլդը և սկսավ լուռ և քնքշությամբ նայել ամուսնուն, մոռանալով, կարծես, մի երրորդ անձի ներկայությունը։ «Դարձյալ գժվեցան»,— մտածեցի ինքս ինձ. և դառնալով տիկնոջը, հարցրի.
— Չե՞ք կամենում, ուրեմն, շարունակել ձեր պատմությունը։
— Իմ պատմությունը,— կարծես սթափվելով հարցրեց նա։
— Այո՛, ես հետաքրքրությամբ սպասում եմ նրա վախճանին։
— Օ՜, նրա վախճանը դուք արդեն տեսնում եք,— նկատեց նա ժպտալով:
