Շիրազը տեսնելով, որ երիտասարդի տխրությունն անցավ, շարունակեց յուր կատակները։
— Տես, բարեկամ, այդպես կնճռած ճակատով Թիֆլիս չմտնես. այնտեղ մարդիկ ո՛չ տխրում են, ոչ էլ տխուր մարդկանց սիրում են: Քեզ որ այդպես տեսնեն, անցագրիդ ետքին կգրեն, թե այս մարդը նաս է ու կհանձնեն համքյարներին։
— Հետո համքյարներն ի՞նչ կանեն ինձ,— հարցրեց Վահանը ծիծաղելով։
— Առաջ կստիպեն, որ մի ամիս շարունակ օրական մի թունգի գինի խմես, եթե խմեցիր՝ լավ, եթե ոչ կհանձնեն պոլիցիային։
— Իսկ պոլիցիան ի՞նչ կանի։
— Ինչ պիտի անի. ետ կդարձնեն քեզ քո մոր մոտ, որ գնաս նրա թխած գաթաներն ուտես։
— Բայց դու Քուռն անցնելը մոռացար, պա՛րոն Մանաս, — ակնարկեց շիրաջուն մի ուրիշ ուղևոր։
— Հա՛, իրավ, Քուռն անցնելը մոռացա, ինչ լավ եղավ, որ հիշեցրիք։
— Ինչպե՛ս թե Քուռն անցնելը մոռացար. պետք է սնցնեիր ու չանցա՞ր,— հարցրեց Վահանը ժպտալով։
— Չէ, հարցն իմ անցնելուն չի վերաբերում, այլ քո անցնելուն։
— Ինչպե՞ս թե իմ անցնելուն։
— Առաջին անգամ պետք է Քուռն անցնես, չէ՞։
— Այո առաջին անգամ։
— Դե, ուրեմն բանդ բուրդ է։
— Ինչպե՛ս թե բանս բուրդ է,— հարցրեց Վահանը կարծես մի փոքր վախենալով.
— Վա՛, հապա, կարո՛ղ ես Քռի այս ափից մինչև այն ափն անցնելը մեկ գլուխ ծիծաղել։
— Ի՞նչ հարկավոր է ծիծաղել։
— Էհ, որ չգիտես, ի՞նչ ասեմ, երևի դեռ ուսումնական էլ են անվանում քեզ։
— Իհարկե, ուսումնական եմ:
— Հապա, որ ուսումնական ես, քո գրքերում չես կարդացել, թե Քուռն ի՞նչ զորություն անի։
