Էնենց լա՜վ փլավ, բոզբաշ, ղավուրմա ու լյուլաքյաբաբ ին ուտեցնում,— մեջ մտավ Սանդրոն։
— Լավ, ուրեմն, մի տեղ կճաշենք։ Բայց ինչպե՞ս է ձեր թեյարանի անունը, ասացեք, որ երկրորդ անգամ գալիս չսխալվեմ։
— Ի՞նչ ասավ, թեյարա՞ն...— հարցրեց Սանդրոն Մանասին։
— Այո՛, թեյարան,— կրկնեց երիտասարդը։
— Կուբախշիս, լավ հայեվար չիմ իմացի. թեյարան ի՞նչ է։
— Տո, ձեր չայխանան է ասում, էլի՜. հայերեն չայխանին թեյարան են ասում։
— Վա, Մանաս, դո՞ւն էլ էտենց խուրը բաներեմեն խաբար ի՞ս,— ծիծաղելով հարցրեց Սանդրոն։
— Տո, ութ օր է միասին ենք գալիս, էնքան բաներ եմ սովորել որ...
— Թեյարան... թեյարան... ես ու իմ աստուձը, լավ անուն է։
— Հիմա խո իմացար, դե ասա։
— Ի՞նչ ասիմ, Մանաս ջան։
— Տո՛, մեր էս պարոնը հարցնում է, թե ձեր թեյարանի անունն ի՞նչ է, ասա, որ իմանա։
— Հա, էտենց ասա՛, է՜. միր թեյարանի անումը, պարուն, դուն իմն իս, վրացեվար ասում ինք «Հալալ օփլիտ մցխովրեբլեբիս չայիս ադգիլի»։
— Ուզում է ասել՝ «Արդար քրտինքով ապրողների թեյարան»,— թարգմանեց շիրաջը:
— Լավ անուն է. շատ լավ անուն է. բայց այդ որտե՞ղ է գրած,— հարցրեց երիտասարդը։
— Ա՛յ, դրսևը, վիվեսկի վրեն։
— Հայերե՞ն։
— Չէ, ռուսեվար. մեկ էլ վրացեվար։ — Ինչո՞ւ հայերեն չեք գրում։
— Տեղ չկա, պարոն ջան, վիվեսկեն նիղ է:
— Ուրեմն վրացերենի տեղ հայերեն գրեիք:
