կամք հոր իմոյ, որ յերկինս է, թե կորիցե մին ի փոքրկանցս յայսցանե»։
— Մի՛ մեղադրիր ինձ իմ կասկածոտության համար,— հարեց երեցը մեղմությամբ.— մինչև այսօր ունիթորները այնքան թշնամաբար են վարվել մեր եկեղեցու հետ, որ ես իրավունք ունիմ այժմ...
— Թերահավատել այն բարիքի մասին, որ մեզանից պիտի հասնի ձեզ, այնպես չէ՞,— ընդհատելով երեցին՝ հարցրեց Երազմոսը։
— Այո. չեմ ծածկում ճշմարտությունը։
— Եվ երբեք չպետք է ծածկել։ Բայց այժմ, պատվելի եղբայր, մի կողմ պիտի դնենք ամեն թշնամություն. եկեղեցուն վտանգ է հասնում, դրա առաջն առնելու համար մենք պիտի միանանք։
— Միանա՞նք... ի՞նչպես։
— Դուք պիտի ընդունեք փրկության այն միջոցը որ ես առաջարկում եմ ձեզ։
— Այսի՞նքն։
— Մի անմեղ միջոց, մի անվնաս ճանապարհ:
— Բարի. բայց ի՞նչ միջոց է այդ։
— Դուք պիտի ցուցակագրեք և հանձնեք ինձ Ագուլիսի այն բոլոր ընտանիքների անունները, որոնք ունին գեղեցիկ տղաներ ու աղջիկներ, և իհարկե, հայտնեք Շահաբասին, որ դրանք բոլորն էլ պատկանում են իմ հոտին։
— ինչո՞ւ համար այդպես անենք։
— Նրա համար՝ որ եթե հիշածս ընտանիքներից մանուկներ վերցնե շահը, նրան հայտնեմ թե՝ դրանք պատկանում են սրբազան պապի հոտին։
— Այդ առարկությունը չի փրկիլ մեր մանուկներին, — նկատեց երեցը։
— Ինչպե՞ս թե չի փրկիլ, մի՞թե չես լսել այն մենաշնորհի մասին, որ շահը հատկացրել է սրբազան պապի հոտին։
Հայր Պողոսն այդ մասին խոսել է կաթողիկոսի հետ։
— Ո՞վ է հայր Պողոսը։
