Այս էջը հաստատված է

— Ես էլ այդ կարծիքին եմ,— հարեց իսկույն շահը,— այս հայերը, խան, շատ թարս մարդիկ են. ինձ թվում է թե՝ նրանց մանուկներին մանկաբարձը միշտ ձախ ձեռքով է ընդունում... այսպիսի սովորություն կա՞ ձեր մեջ,— հարցրեց շահը հայոց մելիքներին։

— Ոչ, մեծափառ տեր,— պատասխանեցին նրանք:

— Ուրեմն ուրիշ տեղ պետք է որոնել ձեր թարսության պատճառները։

Այս ասելով շահը նորեն սկսավ յուր ընչացքը ոլորել և ապա դառնալով Խոջա Նազարին, որ հարուստ ու անվանի լինելուց զատ, նաև պաշտոն ուներ արքունիքում, խիստ ձայնով հարցրեց.

— Խոջա-Նազար, ինչո՞ւ քո այս հայերը անպատճառ կամենում են կորչել։

— Եթե քո մեծափառության աջը հովանավորում է նրանց, նրանք չեն կորչիլ,— պատասխանեց Նազարը։

— Այս օրվանից իմ աջը ես հեռացնում եմ նրանցից։

— Այդ անելուց առաջ, մեծափառ արքա, հրամայիր որ իմ հայրենակիցները մատնեն իրենց Երասխի կատաղի ալիքներին։

— Քո խելքը, Նազար, չի փրկիլ դրանց:

— Բայց քո գթությունը կփրկե։

— Անկարելի է, ասում եմ քեզ։

— Արևը միայն լույս ու կենդանություն է սփռում,— նկատեց Նազարը այլաբանորեն։

— Բայց նա շատ անգամ, նաև, չորացնում ու այրում է, — պատասխանեց շահը նույն ձևով։

— Ինչո՞վ արդյոք, մեծափառ տեր, իմ հայրենակիցներն արժանացան քո արդար բարկության:

— Ինչո՞վ. դու սպասավորում ես արքայի դռանը և դեռ չգիտես թե՝ ի՛նչ հանցանք գործեցին այժմ իմ առա՞ջ։

— Իմ միտքը լուսավորվում է միայն արքայի իմաատուն թելադրությամբ,— առարկեց Նազարը։

— Եթե այդպես է, ուրեմն լսիր։— Այս ասելով շահը դարձավ դեպի հայոց գլխավորներն ու շարունակեց.— ասացեք ինձ անկեղծորեն, երբ ձեզ մոտ գալիս է մի թանկագին