— Այսքան բազմությո՞ւն...։
— Այո՛, ամեն մի երեխա մի դաստիրակչուհի և մի սպասուհի ունի։ Տեսնո՞ւմ ես այս բարձրահասակ ու շիկահեր կինը։ Դա անգլուհի է, որ դաստիարակում է երեխաներից մինին և, միևնույն ժամանակ, անգլերեն սովորեցնում բոլորին։ Իսկ այս գեղեցիկ երիտասարդուհին, որ խաղում է երեխաների հետ, ֆրանսուհի է, որ վարում է նույնպիսի պաշտոն։ Այս կողմը կանգնած առողջ դեմքով ու խաժ աչքերով աղջիկը գերմանուհի է։ Այս անցուդարձ անողը ռուս է, մյուսները՝ սպասուհիներ են։
— Աստված իմ. և այս երեխաների ուղեղը չի շփոթվում ամեն օր դաստիարակչուհիների և սպասուհիների այսքան բազմություն տեսնելով կամ նրանց լսելո՞վ...
— Ամեն ոք պարապում է որոշ ժամերում, շփոթություն չի լինում։
— Իսկ դու օրվա ո՞ր ժամերումն ես պարապում։
— Ես ունիմ շաբաթվա մեջ միայն երկու ժամ։
— Միայն երկու ժա՞մ... Եվ ի՞նչ ես սովորեցնում այդ երկու ժամում։
— Միայն խոսել։
— Ինչպե՞ս թե խոսել, ուրեմն այդ երեխաները հայերեն խոսել չգիտե՞ն։
— Բնավ. տիկինը համոզված է, որ մինչև անգամ հարկավոր չէ նրանց հայերեն սովորել, «երեխաների լեզուն կկոպտանա, հայերենը գռեհիկ լեզու է, կոշտ է հնչում», ասում է նա։
— Բայց ինչպե՞ս է, որ հրավիրել են քեզ:
— Ինձ հրավիրել է ամուսինը, նա գավառացի լինելով դեռ մի փոքր հայություն ունի յուր մեջ, պահանջում է, որ որդիքը հայերեն սովորեն, տիկինը, իհարկե, չի հակառակում, որովհետև գիտե, որ ամուսինը կամակոր է, նրան համոզել չի կարող, բայց դրա փոխարեն ինքն էլ որդվոց հետ հայերեն չի խոսում։
— Հապա ինչերե՞ն է խոսում:
— Յուր չգիտցած լեզուներով:
— Այսինքն։
