— Հապա ինչո՞ւ չշինեցիր,— հետաքրքրվեցա ես:
— Նոյի ագռավը չթողեց, որդի, Նոյի ագռավը:
— Նոյի ագռավը:
— Հա՜։
— Ո՞րն է Նոյի ագռավը,— հարցրի ես զարմանալով:
— Նոյի ագռավը գիտում չե՞ս՝ որն ա:
— Ոչ։
— Բաս դու սկի հուսումնարանում կարդացել չե՞ս:
— Կարդացել եմ։
— Դե, էն ա՝ վարժապետը ասած կըլի, թե հո՞վ ա Նոյի ագռավը, էլ խի՞ ես ասում՝ գիտում չես։
— Ջրհեղեղի՞ ժամանակի Նոյի ագռավն ես ասում:
— Հա՛, բա էլ ուրիշ ի՞նչ Նոյի ագռավ կա։
— Ա՛յն ագռավն է, որ չի թողել քեզ տունդ շինելո՞ւ:
— Հա՛, հենց համին (իսկ և իսկ) էն ագռավը։
Ես դժվարությամբ էի ծիծաղս զսպում, իսկ Պետրոսը արդեն քահ֊քահ ծիծաղում էր։
— Խի՞ ես ծիծաղում, որդի,— հարցրեց ծերունին ընկերիս:
— Հապա ի՞նչ անեմ, որ չծիծաղեմ. ասում ես՝ Նոյի ագռավը չի թողել, որ տունդ շինես։ Աոաջինը՝ ագռավը ո՞նց կարող է արգելել քեզ քո տունը շինելու, երկրորդ՝ Նոյի ագռավը մինչև այսօր ապրո՞ւմ է, որ քեզ արգելի։
— Բաս չի՞ ապրում։
— Իհարկե, ո՛չ։
Ծերունին ժպտաց։ Սակայն նրա այդ ժպտի մեջ այնքան ծաղր կար, ուղղված դեպի ընկերս, որ ես չկարողացա իմ հետաքրքրությունը զսպել։
— Բացատրի′ր, աղաչում եմ, ի՞նչ ագռավ է այդ, կամ ո՞ւմն ես դու ագռավ անվանում,— խնդրեցի ես։
— Առաջ դու ինձ ասա՝ էդ ագռավի պատմությունը գիտո՞ւմ ես, թե չէ։
— Ինչպե՞ս չէ:
— Դե պատմի՛ր։
— Ի՞նչ պատմեմ, ջրհեղեղի պատմությո՞ւնը:
— Չէ։ Էդ ես քեզանից լավ եմ իմանում։ Չասես թե՝