իմաստուններից մինն եք, այլև պ. Մարկոսովին, որ քաղաքի առաջին հարուստն է։ Եվ ահա այդ հավատը երջանկացնում է ինձ։
— Բայց դա խաբուսիկ երջանկություն է։
— Դա է իսկական երջանկությունը, որովհետև դրա հետ հոգսեր չեն կապված։
— Հոգսե՜ր... ա՜, դու ուրեմն վախենում ես հոգսերից,— բացականչում է Սեղբոսյանը, իբր մեծ գյուտ անելով... Դեհ, բարեկամ, այժմ խոստովանիր, որ հոգսերն են քեզ արբեցություն մղել. և առաջին հոգսդ անշուշտ, կորած սիրո պատճառով է եղել։
— Ես աշխարհում ունեցել եմ միայն մի սիրուհի — օղին, և նա ինձ երբեք չի դավաճանել, — պատասխանում է արբեցողը լրջությամբ։
— Անկարելի է. մի՞թե դու ոչ մի կին չես սիրել։
— Կի՞ն... ինչի՞ համար սիրեի։ Աշակերտությանս ժամանակ մեր վարժապետն ասում էր թե՝ աշխարհի առաջին կինը, Եվան, խաբել է Ադամին, մեր խեղճ նախահորը, և պատվիրում էր մեզ հեռու լինել կանանցից։ Այդ օրից ահա ես չեմ մոտեցել նրանց։
Սեղբոսյանը տեսնելով, որ արբեցողի մեջ էլ չի գտնում «վիպական վիշտ», հեռանում է։ Բայց և այնպես նա յուր հույսը չի կորցնում, որ երրորդ կամ չորրորդ պատահողի մեջ պիտի գտնե անշուշտ որոնածը և նրանից հյուսե ցանկացած «պատկերը»։
Այս էր պատճառը, որ մի երկու շաբաթ առաջ նա շտապ-շտապ քաշում էր իմ զանգը։
— Հա՞, ի՞նչ ունիս Սեղբոս աղբար, հուզված ես երևում,— հարցրի ես նրան դուռը բանալով։
— Օ՜, վշտեր, վշտեր... աշխարհը լի է նրանցով,— բացականչեց բարեկամս և ներս վազեց դեպի տուն։ Ես հետևեցի նրան։
— Հա, ի՞նչ նոր գաղտնիք է բացվել.— հարցրի հետաքրքրությամբ և նստա վիպասանի հանդեպ։
— Գաղտնի՞ք... այո՛, լավ ասացիր, իրավ որ գաղտնիք» իսկական և զարհուրելի գաղտնիք... բայց թույլ տուր որ
