Եվ որպեսզի այդ քեֆը թերատ չթողնեինք, մենք սկսանք նաև եռանդով երգել։
Հենց այդ միջոցին պատահմամբ ձեռքս ծոցս տարի և շոշափեցի այդտեղ Շուբինի նամակը։
— Ախ, ինչ հիմարություն արի ես,— բացականչեցի հանկարծ, այս նամակը պետք է տիրոջը հանձնեինք։
— Ի՞նչ նամակ,— հարցրեց ընկերս։
— Այ, այս a.b.c.-ն։
— Թող, բան չունիս, դրա տիրոջ հերն անիծած. ի՞նչ կկորցնե եթե վաղն ստանա։
— Ցպահանջ է, այ մարդ, կարող է ժամադրության խանգարում պատճառել,— նկատեցի ես ծիծաղելով։
— Ինձ ի՞նչ, թող խանգարվի։ Բայց չէ, տուր ինձ այդ նամակը, ես պիտի կարդամ, տեսնեմ ո՞վ է դա, որ հաճախ ժամադրություններ է նշանակում։ Անշուշտ գեղարվեստի երկրպագուներից մինն է...
— Թող, բան չունի՞ս,— ասացի ես լրջությամբ և կամեցա ծոցս դնել ծրարը։ Բայց ընկերս արագությամբ հափշտակեց այն ձեռքիցս և մի ակնթարթում ծրարը պատառեց։
— Երդվեցնում եմ քեզ այն ամենով, ինչ որ սուրբ է քեզ համար մի կարդար այդ նամակը,— բացականչեցի ես։
—Ծրարն արդեն պատառել եմ, այսպես հո չես կարող տիրոջը վերադարձնել,— պատասխանեց ընկերս՝ շարունակ ծիծաղելով և ինձանից փախչելով։
— Ուրիշ ծրարում կդնեմ, թող։
— Անկարելի է, այս նամակը պիտի կարդանք,— ասաց նա վճռաբար։
— Ուրեմն մի պայմանով,— հարեցի ես, տեսնելով որ նրա ձեռքից չեմ կարող այս գիրն ազատել։
— Ի՞նչ պայմանով,— հարցրեց նա։
— Այն, որ առաջ ես կարդամ և եթե հարմար գտնեմ բովանդակությունը քեզ հաղորդելու, այն ժամանակ միայն հաղորդեմ ։
— Համաձայն եմ,— ասաց ընկերս և վերադարձրեց նամակը։
Եթե գինին տաքացրած չլիներ ուղեղս, գուցե, այդ գրի
