Այս էջը հաստատված է

սրբազանին բարեհաճ աչքով նայել եկողի վրա, իսկ մյուսովն ընդհակառակը, ուստի ամեն ոք աշխատում է չգրգռել Հակոյի զայրույթը, որպեսզի արժանանա առաջին տեսակի ծանուցման։

Լուսարարը, սակայն անզգույշ գտնվեցավ։

Թողնելով նրան դահլիճում, սենակապանը մտավ սրբազանի մոտ, որն այդ րոպեին լվացվում էր, և յուր երկրորդ տեսակի ծանուցումն արավ։

— Մայր եկեղեցու լուսարարը, սրբազան, առավոտվանից եկել դուռը կտրել է, ասում է սրբազանին պիտի տեսնեմ: Ասում եմ՝ դեռ նոր է վեր կենում, գնա մի ժամից արի, ասում է՝ չէ, ես հենց հիմի պիտի տեսնեմ. ասա թող ընդունի, չեմ կարող սպասել։

— Եո՛,— բացականչեց սրբազանը էջմիածնական տոնով։

— Հապա՞ չեմ իմանում խմա՞ է, թե գժված։

— Այ տղա, զգույշ կաց, այդպիսի մարդկանց մի ըդունիր։

— Ի՞նչ անեմ, սրբազան, ասում է առաջնորդի մոտ եմ եկել, դու ի՞նչ իրավունք ունես, որ չընդունես։

— Եո՛։

— Հապա՞։

— Ուրեմն հարբած է։

— Կարծեմ։

— Այդպես վա՞ղ:

— Շատ փչացածն է երևում։

Սրբազանը իր լվացումը վերջացրեց և սպասավորի օգնությամբ հագնվելով՝ հրամայեց թեյ տանել ընդունարանը: Ապա ինքն ևս ուղղվելով այդտեղ՝ կարգադրեց կանչել լուսարարին։

Երբ վերջինս ներս մտավ, սրբազանն արդեն նստած էր բազմոցի վրա։

— Հա, ի՞նչ ունիս,— հարցրեց նա լուսարարին, երբ սա խորը գլուխ տալով կանգնեց դռան առաջ։

— Սրբազան հայր, եկա ձեզ խնդրելու, որ իրավունք