համար... մոռացա և քեզ և քո դատն ու դատաստանը և տված խոսքս։ Դու հո չե՞ս մեղադրում ինձ այսպես անկեղծորեն խոսելուս համար...
— Ո՜չ, ո՜չ, շարունակեցեք։
— Ես ինքս ուղևոր եմ,— ասացի, — առանձին կառք ունիմ և կարող եմ ձեզ վերցնել ինձ հետ։
— Ա՜հ, իչքա՜ն բարի եք, պարոն,— բացականչեց գեղեցկուհին և փափուկ, սպիտակ ձեռքը, որ, չգիտեմ ինչու, ազատ էր ձեռնոցից, պարզեց ինձ շնորհակալ լինելու համար։
Ես սեղմեցի այդ հրաշալի ձեռքը և, ասես թե, Մահմեդի դրախտը մտա։
— Հետ՞ո, հետ՞ո,— անհանգստությամբ հարցրեց փաստաբանը։
— Հետո նա հարցրեց ինձ թե՝ արդյոք չե՞մ կարող իսկույն ևեթ ճանապարհվել, որովհետև ինքը իբր թե, շտապում էր։— Ինչո՞ւ չէ, թեկուզ այս րոպեին, պատասխանեցի ես, և հրամայեցի կառքը լծել։ Մի քառորդ, ժամից մենք արդեն սլանում էինք Վերայի կամուրջով։
— Բայց ո՞վ էր այդ գեղեցկուհին,— ասացեք վերջապես։
— Այդ գեղեցկուհի՞ն։
— Այո՜։
— Ես խոսք եմ տվել չարտասանել նրա անունը ոչ մի մարդու առաջ։ Այսքանը միայն կասեմ, որ նա նշանավոր ընտանիքից է և եկած է եղել Կովկաս ճանապարհորդելու համար:
— Ա՜, դուք իմ խոսքերն եք կրկնում. ուրեմն ձեզ ուղեկցել է Մարիա Իվա՞նովնան։
— Որ չէր կամենում Թիֆլիսի ժողովարանում ծանոթանալ ոչ ոքի հետ։
— Ձեր ծաղրը թունավոր է, Պյոտր Ալեքսեիչ։
— Եվ խնդրում էր, որ դուք չընդունեք ոչ ոքից ծանոթանալու առաջարկություն:
— Բավական է, խնդրում եմ։
— Ես վերջացրի։
Փաստաբանը մնաց լուռ։ Երբ շվարման վայրկյաններն անցան, հարցրեց.
