Էջ:Muratsan, vol. 5.djvu/72

Հովիվ քաջ գանձն յուր գնե ի վերա
ոչխարաց. իսկ որ վարձկանն է,
որ ոչ է հովիվ, որո ոչ յուր են ոչխարքն,
իբրև տեսանե զգայլն զի
գա, թողու զոչխարսն և փախչի
և գայլն հափշտակն զնոսա և ցրվե:

Ավետ. Հովհ.

Ա

1617 թվականի աշունն էր։ Օքուզ-Ահմեդ փաշան հուսահատվել էր արդեն երկար և ապարդյուն պաշարումից։ Մոտ երեք ամիս էր ինչ նա յուր բազմաթիվ զորքերով գտնվում էր Երևանա բերդի առաջ և սակայն նրա գնդերը դեռ չէին կարողացել նույնիսկ մի փոքր խրամատ բանալ սրա պարիսպների տակ: Շահաբասի զորքը, որ պաշտպանում էր բերդը, ոչ միայն քաջությամբ ետ էր մղում օսմանցիների հարձակումը, այլև պարսպից ու աշտարակներից կարկուտի նման տեղացող գնդակներով ու նետերով և, մանավանդ, դյուրավառ նյութերի հրահոսանով մեծ կոտորած էր անում նրանց մեջ։ Վերջապես վրա հասան և աշնանավերջի ցուրտ ու բքաբեր օրերը։ Օսմանցիք տանջվում էին որքան Արարատյան դաշտի դաժան ցրտերից, նույնչափ և վերահաս սովից։ Օքուզ-Ահմեդը որոշեց վերցնել պաշարումը և հեռանալ Կարին, գոնե յուր զորքերը սովից ազատելու համար, որովհետև նման հանգամանքներում հաջողության ոչ մի հույս չէր մնում նրան։

Երբ օսմանյան գնդերը Շիրակը անցան, Շահաբասը նույնպես պատրաստվեց հեռանալ Երևանից։ Բայց Պարսկաստան