— Փոքրի՞կ. 500 000-ը փոքրի՞կ գումար է,— ճչալով հարցրեց վարժուհիներից մինը։
— Այո, մի ընդհանուր կարոտություն դարմանելու համար շատ փոքր է,— շարունակեց ճառախոս օրիորդը,— և այդ գումարը կարող է հայթայթել հենց մեր այսօրվա հարուստներից մինը...
— Եթե կամենա,— ընդհատեց Մեհերյանը։
— Եվ անպատճառ կկամենա,— հարեց օրիորդը եռանդով։
— Երևակայեցեք, որ մենք այսօր այնպիսի հարուստներ ունինք, որոնց օրեկան եկամուտը հասնում է տասը, քսան և, մինչև անգամ, երեսուն հազարի...
— Երեսուն հազա՞ր... ի՞նչ եք ասում, հեղե՞ղ է այդ, թե՞ կարկուտ, որտե՞ղ են պահում այդ փողերը,— ընդհատեց օրիորդին մի հաստ վարժուհի և աչքերը չռեց նրա վրա։
— Այո՛, օրեկան երեսուն հազար, այդպես է ասում հայրս, որ լավ տեղյակ է Բաքվի հարուստների առասպելական եկամուտներին։ Եվ, նրա ասելով՝ հենց այդ է պատճառը որ մի միլիոն ռուբլին, որ մինչև այսօր 60 կամ 70 տարվա մեջ էին աշխատում, այժմ մարդիկ գանձում են մի քանի ամսվա ընթացքում։ Արդ, մի՞թե չէ կարելի հուսալ՝ թե կգտնվեն մեր մեջ չորս-հինգ այդպիսի հսկա հարուստներ, որոնք կժողովեն իրանց մեջ պահանջված հինգ հարյուր հազարը և կբարվոքեն դրանով մի ամբողջ ազգի թշվառ կացությունը։
Պարոն տեսուչը որ, թեև նոր էր մտել ուսուցչական սենյակը, բայց լսել էր օրիորդ Սևիկյանի բոլոր ճառախոսությունը, իրավունք տվավ նրան այդպիսի գեղեցիկ հույսերով իրան պարուրելու: Բայց որպեսզի համոզեր, նաև, մյուս թերահավատներին, հետևյալն ասաց.
— Փաստը, հարգելի օրիորդ, ամենից զորավոր միջոցն է թերահավատներին հավատի բերելու համար։ Եթե Քրիստոս Թովմայի մատնեքը յուր կողը խրած չլիներ, մինչև այսօր էլ խեղճ առաքյալը անհավատների շարքը կդասվեր։ Եկեք մի շոշափելի փաստ տվեք այս անհավատների ձեռքը, եթե կամենում եք, արդարև ամոթահար անել նրանց։
— Ուրիշ ի՞նչ փաստ կարող եմ տալ, մի՞թե դպրոցի
