հիմնադրի այս պատկերը բավական զորավոր փաստ չ՞է ձեր առաջ։
— Դա հին է. դուք ավելի նոր, ավելի շոշափելի փաստ կարող եք ձեռք բերել, եթե կամենաք։
— Օրինա՞կ:
— Իսկույն կասեմ։ Այստեղ, Թիֆլիսում, ինչպես գիտեք, ապրում են այդ նավթային կրեսոսներից մի երեքը, չորսը։ Եկեք դիմեցեք դուք նրանց։ Այս րոպեին ես ինձ մոտ ունիմ պատշաճավոր իշխանության կողմից տրված ժապավինյալ մատյան։ Վերցրեք ձեզ հետ այդ մատյանը և դիմեցեք հիշյալ հարուստներից մինին և նպաստ խնդրեցեք գաղթականների օգտին։ Եթե այդ հսկա հարուստներից մինը միանվագ 100 ռ. ստորագրեց ձեր մատյանում, այդ կնշանակե թե՝ նա հազարներ կստորագրե, եթե ավելի կշիռ ունեցող անձինք ներկայանան նրան, իսկ եթե ոչ...
— Ես հավատացած եմ որ 1000 էլ կստորագրե,— եռանդով բացականչեց օր. Սոփին՝ ընդհատելով տեսչին։
— Եթե այդպես է, վերցրեք մատյանը և հենց այս րոպեին էլ դիմեցեք նրանցից մեկին։
— Ամենայն սիրով, տվեք ինձ մատյանը։
— Իսկ դուք առաջ որի՞ն կդիմեք։
— Որն ուզում է լինի, ինձ համար միևնույն է։
— Ես խորհուրդ կտայի գնալ Փիլարյանի մոտ։ Նա թեպետ միլիոներ, բայց գավառացի է. հետևապես թե ավելի զգայուն սիրտ կունենա և թե կցանկանա յուր առատաձեռնությամբ շլացնել թիֆլիսցի վարժուհուն։
Այս ասելով տեսուչը վերադարձավ յուր սենյակը և ժապավինյալ մատյանը բերելով հանձներ օր. Սևիկյանին։
Վերջինս գործը այն աստիճան հաջողված էր համարում, որ ուսուցչանոցից ելնելու ժամանակ կարևոր համարեց պահանջել, որ եթե ինքը վերադառնա Փիլարյանի տնից մի կլորիկ գումարով, պ. Մեհերյանը պիտի չոքե ուսուցչանոցում և ներողություն խնդրե յուր խոսքերը ծաղրելուն համար։
— Այո՛, այո՛,— գոչեցին այս ու այն կողմից վարժուհիներն ու վարժապետները։
Բայց պ. Մեհերյանը, որ շատ թանկ էր գնահատում յուր
