— Լավ, մի' երկարտցնիր, քշիր տեսնենք,— նկատեց Կամսարյանը, զգալով, որ կառապանի խոսքերը անհաճո պիտի լինեն վարժապետին։
— Քշիլ տեմ, աղա', բա քշիլ չըպտե՜մ, քե ընենց լեզվով (շուտով) տանեմ, որ նաչալնիկի պես ասես՝ «մալադեց Օվանես»։
Այս ասելով կառապանը շարժեց սանձերը, խրախուսեց ձիաներին և կառքը սլացավ խճուղու ուղղությամբ։
Լույսը բացված չլինելով, գիշերային զովը զգալի էր դեռ։ Պետրոսը փաթաթվելով վերարկուի մեջ, կծկվեցավ կառքի անկյունում և սկսավ խոսակցել վարժապետի հետ։
— Ձեր անունն ի՛նչ է,— հարցրեց նա։
— Քե ծառա՝ Մոսի,— պատասխանեց վարժապետը։
— Չասացիք ո՛ր գյուղի վարժապետն եք։
— Չբուխլու։
— Չիբուխլո՜ւ։ Դա հայո՛՛ց գյուղ է։
— Հայոց ա, բա՛ ի՜նչ ա։
— Անունը, կարծեմ, հայերեն չէ։
— Հրամանք ես, թուրքերեն ա, ամա մեր վանահայրն ասում ա, շատ առաջ հայերեն ա ըլել։ Ճապոտիկ են ասել։
— Վանահայրն ո՜վ է, ձեր գյուղում վա՛՛նք էլ կա։
— Չէ, Սևանա վանահայրն եմ ասում։
— Սևանը, ուրեմն, մո՜տ է ձեզ։
— Մոտ ա, բա՛, հենց մեր առաջին ա։
Այս նորությունը ուրախացրեց Պետրոսին։ Որքա՛ն ժամանակ էր, որ նա փափագում էր տեսնել Գեղամա ծովակը, որքա՛ն լավ բաներ էր լսել նրա մասին, որքա՛ն բաներ կարդացել։ Այժմ, ահա, նա կհասներ փափագին։
— Ձեր գյուղում, ուրեմն, ուսումնարա՛ն էլ ունիք,— շարունակեց նա յուր հարցերը։
— Ուսումնարան ո՜րդիան ա. մի տասը-քսան րեխա ես եմ հվաքել մեր տունը, կարդացնում եմ... քե դրուստն ասեմ, ես էլ ըսկի օրինավոր վարժապետ չեմ։ Եզցումը, որ էրեցին օգնում եմ, տիրացութին անում, էն ա՝ գեղականն անունս վարժապետ ա դրել։
