Շուտով հասավ սայլակը` եռալուծ ձիաներով։
— Տոնակա՛ն, դո՛ւ ես էկե,— հարցրեց տանուտերը ծանոթ կառապանին։
— Ես եմ եկել, բա ըսկի կթողա՞մ, որ իմ աղին ուրիշ մարդ տանի ,— ասաց կառապանը վստահությամբ, չնայելով որ տանելիք աղին աոաջին անգամն էր տեսնում յուր կյանքում։
— Ինչպես է, որ այդպես վաղ ես եկել,— հարցրեց երիտասարդը։
— Բա ըսկի կր եդանա՞մ։ Խոջա Միրզեն 6 շահի բաշխեց. ասավ՝ Տո՛նական, քե տենեմ, ռավոտը ծեգը ծեգին Չըբըխլվում։
— Խոջան ի՞նչ ունի այս գործում,— զարմացավ Պետրոսը։
— Ինենց ա, իրիգվան Խոջի խետն եմ ապսպրե,—բացատրեց տանուտերը։
— Եվ նա քեզ վեց շահի բաշխե՞ց,— հետաքրքրվեցավ երիտասարդը։
— Բաշխեց, բա՛: Ասավ, Տո՛նական, ընենց արա, որ էսօր ճաշի վախտը աղին հասցնես Դիլի։ Րևում ա լավ բարեկամդ ա, քե համար հոգում ա։
Երիտասարդը չպատասխանեց։ Նա մտածում էր այն մասին, թե ինչպե՛ս ժլատ ու գծուծ վաշխառուն սիրով զրկվել է յուր 30 կոպեկից, միայն այն պատճառով, որ իրեն (Կամսարյանին) իբրե վնասակար մարդու, մի փոքր ավելի վաղ հեռացնե գյուղից։ Այս մտածմունքը, սակայն, փոփոխություն չառաջացրեց երիտասարդի որոշման մեջ։ Նա սիրով սկսավ յուր իրեղենները կապկպել, որի ժամանակ մի փոքր տարակուսեց միայն բերած գրքերի մասին, չիմանալով թե ինչ անե նրանց, որովհետև տեսնում էր թե անօգուտ է այլևս այդ ծանրոցքը տանել Թիֆլիս, և այս գուցե այն պատճառով, որ չէր ուզում այնտեղ, յուր աչքի առաջ ունենալ այնպիսի իրեր, որոնք հիշեցնեին նրան յուր «առաքելության» պատմությունը։
Շուտով մի գեղեցիկ միտք փարատեց նաև այդ մտմտուքը։
