Այս էջը հաստատված է

— Իսկապես, շարունակելու շատ բան չէ մնում, պետք է միայն ավարտել,— նկատեց ռուսը։

— Ուրեմն ավարտել,— հարեց լեհացին։

— Ամենայն սիրով, համաձայնվեց ընկերը և դառնալով ինձ՝ ասաց.— սա մի պատմություն է, որ ես սկսել էի դեռ կայարանում, գնացքն այդտեղ հասնելուց առաջ։

— Հաճությամբ կլսեմ և ես, եթե թույլ կտաք,— հարեցի ես:

— Օ՜հ, ես այնպես բարձր եմ խոսում, որ ինձ ամենքը կլսեն, նույնիսկ, եթե թույլ չտամ,— ասաց ռուսը ծիծաղելով.— բայց խնդիրն այն է՝ որ դուք շարունակությունից քիչ բան պիտի հասկանաք։

— Ինձ բավական է, նույնիսկ վերջաբանը,— ասացի կատակով։

— Ուրեմն լավ գուշակո՞ղ եք,— հարցրեց խոսակիցս։

— Նայելով թե՝ ինչի մասին է պատմությունը։

— Ինչի՞ մասին կարող է լինել երիտասարդների պատմությունը, իհարկե, սիրո։

— Է՜հ, սերը միայն մի պատմություն ունի,— նկատեցի ես։

— Ինչպե՞ս. ուրեմն ես կարող եմ, նույնիսկ, չպատմե՞լ, եթե դուք արդեն լսել եք այդպիսի մի պատմություն։

— Ընդհակառակը, դուք կանգ եք առել հենց վերջի վրա. իսկ սիրո պատմությունները, որքան էլ իրար նման, այսուամենայնիվ, ունենում են հետաքրքրական վերջաբաններ։

— Բայց, երևակայեցե′ք, որ իմը չունեցավ այդպիսին։

— Այսուամենայնիվ, մի վախճան հո ունեցա՞վ,— հարցրեց լեհացին։

— Այո, վախճանը եղավ այն,— հարեց ռուսը,— որ ծնողները մերժեցին ինձ։

— Մերժեցի՞ն։

— Բացեիբաց։

— Պատճա՞ռը։

— Շատ պարզ էր. իրենք հարուստ էին և ազնվատոհմ, իսկ ես՝ աղքատ և ապատոհմիկ։ Նրանց աչքում, իհարկե, նշանակություն չուներ այն` որ ես զարգացած ու բարեկիրթ մարդ էի և ապրում էի իմ արդար վաստակով, բայց նշանակություն ուներ այն` որ ես ծառայող էի։