Եվ հենց այս պատճառով էլ մենք այժմ ունինք անթիվ օրիորդներ, բայց չունինք հարսնացուներ, ունինք սիրուհիներ, բայց չունինք ամուսիններ. ունինք կենցաղագետ ու պչրող կանայք, բայց չունինք տան հիմքը յուր ուսերին կրող ժրագլուխ տան-տիկնայք. իսկ որ ամենից ցավալին է՝ ունինք միշտ պահանջող, քրթմնջող, օրին մեկը առողջ իսկ տասը հիվանդ, միշտ դյուրագրգիռ ու անհամբեր, հաճախ իրավունքից խոսող, բայց երբեք յուր պարտքը հիշող հանըմներ և սակայն չունինք ընտանիքի պատվին ու զավակի սիրուն նվիրված՝ և այդ սիրո համար ամեն ցավ ու վիշտ համբերությամբ տանող առաքինի մայրեր...։ Այս այսպես լինելուց հետո՝ դուք ինչո՞ւ եք զարմանում երբ ես ասում եմ թե՝ եթե ձեր այս «հրաշալի ծաղիկը» (կարծեմ այդ անունը տվիք այս գեղեցիկ միանձնուհուն) փայլում լիներ դահլիճի մեջ' ոսկեզօծ ծաղկամանում, ապա նրա շուրջը վխտող հյուրերը ոչ թև այդ ծաղկի տեսքով կզմայլեին, այլ անպատճառ իրենց թաթերը կպարզեին նրա քնքուշ թերթերը կապտելու համար։ Ուրեմն, կամ լավ է, որ ծաղիկը թառամի յուր իսկ բունի վրա, ինչպես որ քիչ առաջ կինս էր ասում, կամ արծվի վարուժանը ապրե ժայռերում, լեռան գագաթին, որպեսզի որսորդին մնա անմատչելի...։
— Այդ ձեր հաստա՞տ կարծիքն է, — հարցրի ես։
— Եվ անփոփոխելին, — պատասխանեց խոսակիցս։
— Իսկ դո՞ւք ինչ եք ասում, — դարձա ես տիկնոջը։
— Ես էլ այդ կետում համամիտ եմ ամուսնուս։
Այս պատասխանը գրգռեց իմ հետաքրքրությունը։
— Ներեցեք, որ անհամեստ մի հարց առաջարկեմ, — ասացի ես, — դուք երկուսդ էլ խոսում եք իբրև հիասթափվածներ. բայց չէ երևում, որ այդ հիասթափությունը դուք լինեիք ներշնչած իրար, ասացեք խնդրեմ, ո՞վ է դարձրել ձեզ փորձառու։
— Տեսա՞ր, բարեկամ, բռնվեցար. — նկատեց տիկինը ամուսնուն ծիծաղելով։
