Դեռ մութ գիշեր, երկրի վրա
Փռած ուներ յուր թևեր,
Դեռ մարդկային սիրտն անըզգա
Քնո գիրկը կթմրեր…
Մեռած ասես ամբողջ բնություն,
ո՛չ աղաղակ, ո՛չ շշուկ.
Կարծես հատած է մահվան քուն
Ամենուն էլ ձայն ու շունչ,
Չի երևում ոչ նվազ լույս,
Ոչ աս տեղաց փայլ ու շող,
Իմ էլ կարծես հանգչում է հույս
Արև տեսնել ոսկեշող։
Տխուր գիշեր, և արթնության
Ո՜վ ատելի արարած.
Քո մեջ ճիշտ որ Հայի կենաց
Պատկերն ունիս նկարած,
Նրա անշարժ, անշունչ մարմին
Դրված կարծես դագաղում,
Նրա անհոգ, թմրած հոգին,
Որ լի ուզում արթնություն,
