Նրա կյանքը, նրա վիճակ,
Որ ճնշման տակ և տխուր
Մնում է միշտ փրկող աչքից,
Հավետ անտես և անլուր։
Բայց, ա՛հ, հանկարծ հավը խոսեց,
Տալիս է նա ավետիք,
Թե լուսո ելքն արդեն բացվեց
խավարն արագ կըլնի չիք։
Կարծես, կասեր, պետք է վանել
Միտք սևացնորք, հուսահատ,
Խավարի դեմն էլ մաքառել
Հուսալ, գործել անընդհատ։
Իրավ, աչքս երբ դարձուցի
Դեպ սենյակիս պատուհան,
Հեռուն իսկույն նշմարեցի
Արշալուսո ծիածան։
Ո՛հ, ի՜նչ սիրուն պատկեր ունիս,
Ավետաբեր արշալույս,
Քեզնով իբրու կարթնու հոգիս,
Կվառվի իմ մարած հույս։
Թեպետ մթան մեջ ու հեռուն
Կերևցնես քո պատկեր,
Թեպետ դուրսը միշտ արյան գույն
Ծածկված ունի քո լապտեր,
Սակայն ծոցիդ մեջ անկասկած
Արևու գունդ կծածկես,
Առավոտյան ժամը զարկած
Զայն մութ երկրին կբաշխես…։
