Ա՜խ, ինչո՞ւ դու էլ, իմ գողտրիկ Մուսա,
Հեռացար ինձնից, ձգեցիր մենակ,
Ինչո՞ւ էլ հոգուս չես ազդում ավյուն,
Ո՛չ էլ իմ սրտին տալիս ես կրակ։
Գրիչս Ժանգոտել, քնարըս լռել,
Արտիս մեջ սերըն ու խանդը սառել,
Հին հիշատակներ մոռացման տված
Աչքս սև մահվան դեմքին եմ հառել։
Ապրում են մարդիկ առաջվա նման,
Վայելում ուրախ կյանքը հեշտարար,
Ամեն տեղ բերկրանք, խնդում ու ծիծաղ,
Ամեն տեղ սիրո գողտրիկ տուր և առ…
Ես միայն տխուր, ճակատս կնճռոտ
Շրջում եմ մարդկանց մեջն ինչպես ուրու`
Փախչելով լուսից, կյանքից, վայելքից,
Տանջվել եմ ուզում ամենքից հեռու…
Պտրում եմ մռայլ, մենավոր վայրեր,
Գերեզմանական խաղաղ լռություն,
Որոնում լուսնի տխրամած շողեր,
Մահվան գրկի մեջ նիրհող բնություն,
