Սակայն… ո՜հ, անե՜ծք այն չար վայրկենին,
Որ հոգվույս նախկին հանգիստը խլեց,
Եվ որ պահապան իմ հըրեշտակին
ճակատիս գիրը ջնջել արգելեց։
Եվ կարող էի միթե գուշակել
Թե՝ մենաստանի սրբարանի մեջ,
Ուր հսկումն, աղոթքը, մրմունջ ու տաղեր
Վառում են մեր մեջ լոկ «երկնային սեր».
Ուր աշխարհային հրապույրները
Չեն հաղթահարում մարդկային հոգին,
Ուր սրտերի մեջ լռում կրքերը,
Սուրբ զգացմունքներ վառվում են ուժգին.
Թե օծյալ, սրբյալ այդ վեհավայրում,
Մի զույգ աչերի կրակոտ նայվածքեն
Պիտի բորբոքեր իմ դժբախտ սրտում
Սիրո և հրո մի անշեջ գեհեն…:
