այս խանութի առաջ, կամ ճանապարհի վերա դու էլ կիջնես մի ուրիշ վագոնից, շոգից կարմրած, փաթեթներ ձեռքիդ — քարվանսարայից վերադառնալիս դու կնկատես ինձ հեռվից, կժպտաս, կմոտենաս և փոքրիկ֊փոքրիկ բաներ կպատմես ինձ. բայց ոչ մի վագոն քեզ չէ բերում… Ես գլխակոր շարունակում եմ ճանապարհը։ Հասնում եմ մեր բակի դռանը, իսկույն մտաբերում եմ, որ դու նստարանի վերա նստած կլինես, զարդած չթե շորով, սպիտակ շալն ուսերիդ, ես կմոտենամ, քեզ կբարևեմ, դու կծիծաղես և թևդ ինձ տալով կընկերակցես ինձ մինչև տուն.բայց այդտեղ էլ քեզ չեմ նշմարում, մտնում եմ բակը։ Հա, հիմա դահլիճի պատուհանից ինձ մտիկ կտա, ուրախ, ուրախ, Գուրգենիկը գրկին, ինքը ինձ կբարևե, Գուրգենին էլ կխոնարհեցնե` ի նշան ողջունի. բայց այստեղ էլ չես երևում դու, դահլիճի պատուհանները փակած, արեգական ճառագայթները վրան, ներսում ամայություն, չորս կողմը դատարկություն…
Վերջապես ես բարձրանում եմ սանդուղքներով, ես չեմ հավատում, թե դու այնտեղ, մեր ննջարանում չես։ Իսկույն նա դուրս կգա, մտածում եմ ինքս ինձ, կդիմավորե ինձ դարձյալ ուրախ ժպիտով, կբռնե ձեռքիցս, ներս կտանե. մի մեծ և ուրախ նորություն կպատմե ինձ… չէ, դու ուրեմն ներսումն ես. թախտի վերա նստած. բաց կրծքով, Գուրգենիկը ծնկներիդ, մտնում եմ հուսալեր. իմ երկու հրաշակերտը տեսնելու… Օհ, ինչպես տխուր է. դատարկություն, կատարյալ դատարկություն… Շատ անգամ, երբ նստած սեղանի առաջ գիրք եմ կարդում, մի մի րոպե սպասում եմ, թե իսկույն դու կմոտենաս ինձ, կբռնես ձեռքիցս և քաշ կտաս դեպի Գուրգենիկիդ ասելով. «Եկ, եկ տես ինչպես քաղցր, ինչպես անմեղ հանգչում է նա», և ես ուզում եմ նայիլ նրա վերա, զմայլիչ նրանով, տեսնել, թե ինչպես ժպիտը խաղում է նրա շրթունքների վերա։ Եվ ես իրոք հետ եմ նայում դեպի այն կողմը ուր Գուրգենիկը հանգչում էր… այնտեղ դրված է կլոր սեղանը և մի քանի կաթոթ բաժակներ ընկած նրա վերա։ Դու տխրեցիր, այնպես չէ՞, ասա իմ անուշիկ Ոսկի, դու տխրեցիր. և միթե քեզ ի՛մ խոսքերը տխրացրին… էհ, ինչպես
