Ասաց, հրացանն հանեց ուսից,
Առաջ դիմեց սրարշավ,
Անցավ թաքուն ճամփաներից
Եվ թշնամու դեմն առավ։
Տեսավ նոցա դաժան վաշտեր
Մոտենում են նեղ անցքին ,
Ընտրեց արագ ապահով տեղ,
Հրացանն ուղղեց դեմ զորքին.
Եվ լեռնցու ուժեղ ձայնով
Կոչեց. «Հեռու, օն հեռու…»։
Եվ արձագանքն այրերի մեջ
Կրկնեց գոչյունն ահարկու,
Ապա թնդաց փակի հրազեն
Գլորվեց թուրք հիսնապետ,
Երկրորդ, երրորդ հարվածներին
Իջան դրոշն ու յուր պետ…
Հետ չէր կասում առյուծ Ավոն,
Ժայռն էր իրեն պահապան,
Կռվում նա անդիմադարձ
Հուր ցանելով անխափան։
Եվ մերթ ընդ մերթ դեպի երկինք
Պարզելով յուր սեգ աչեր…
— «Ա՜խ, ով կտար ինձ այս ժամին
Կրակների նոր պաշար,
Որ այս անկոչ հրեշներին
Գետնին տայի չարեչար…»
Գոչեց Ավոն, նայեց չորս դին,
Եվ ահ հանկարծ ժայռերից
Ելավ Ալմոն, զենքեր ձեռին,
Ինչպես հրեշտակ երկնքից։
— «Ահա քեզի պատրաստ կրակ,
Իմ սիրեցյալ ամուսին,
Մի սրդողիր, որ ես եկա
