Շատ բարև մամին, Ավետին, սիրելի ձագուկներիս ջերմաջերմ համբույր:
Սիրելի քենի Հայկանուշ. քո խնդրած գրքերդ, այսօր բանդերելով ղրկեցի, կստանաս։ Շատ բարև քեզ: Քո էլ խոնարհ ծառա` ԳՐԻԳՈՐ: Հա Վառոյի շորն էլ անպատճառ առնել կտամ։
Սիրեցյալդ իմ Ոսկի.
27-ի նամակդ 2 ժամ առաջ ստացա, այսինքն` այս երեկոյան 8-ին. ուստի ես էլ շտապով եմ պատասխանում, որ վագզալին հասցնեմ։ Ես Մութափիոյին գրելու բան չունեմ․ առաջին նա գործից խաբարություն չունի, երկրորդ՝ Սպանդարին շատ չէ համակրում, երրորդ՝ գործի մարդ չէ. նա բարի է, բայց մի գրոշ նրա բարությունը։
Բայց Մանթաշովին նամակ գրել տալու համար իսկույն գնացի Սպանդարի մոտ. հայտնեցի, նա չկամեցավ գրել, մուշիշալի արավ։ Այս առթիվ կուշտ ծիծաղեցինք, որովհետև նկարագրեցինք, թե ինչպես անհրաժեշտ է, որ բոլոր մասնաժողովի անդամներս զնկոլակավոր ուղտերի և ջորիների վրա նստած մտնենք Բաքու մի տմբլաչի էլ առաջներս կգան։ Այս զվարճությունը քիչ էր մնում, որ գործը խանգարեր, բայց ես նստեցի մի ազդու նամակի ոճը գրեցի, առանց յուր ընդդիմությունից նայելու, և իրեն զոռով օրինակել տվի, որը և այս նամակի հետ ուղարկում եմ Մանթաշյանին։
Այս հարցի համար աշխատելդ, հարկ կգա ասել, որ ինձ էլ հաճելի է, միայն աշխատիր, սիրելիս, որ այն ազդեցությունը չանես իբրև չափից դուրս ետիցն ընկած, շրջպատդ, տեղը, հանգամանքը բոլորը ինկատի ունեցիր դու առ հասարակ շտապել գիտես և շուտափույթ ես վճիռներ արձակում։
Ասում ես, որ նամակ կգրես, կսպասեմ. մանավանդ
