տանելու՝ միայն թե այդ վշտերի մեջ քեզնից չսիրված լինելու հզոր վիշտը չլիներ… այդ կետն է ահա մոլորեցրել իմ առողջ դատողությունը. ես զղջում եմ։ Այն միակ մտածմանքը, թե իմ նամակը պիտի տխրեցնե քեզ, սիրտս տակն ու վրա է անում. թուլություն է այս թե անսահման սիրո ուժգնություն, չգիտեմ. միայն թե մինչև քեզնից նամակ ստանալս այս դրությունը կտիրե ինձ։
Մի ուրիշ կին, որի սիրտը չէ վրդովվել, երբեք սիրո սուրբ կրակով և չէ զգացվել ազնիվ կարեկցությամբ, կարող էր ի չարը գործ դնել իմ թուլությունը՝ ոտնակոխ անելով այն գողտրիկ զգացումը, որ ստիպում է ինձ զղջալ՝ սիրածս անձին ուղղած խիստ խոսքերիս համար։ Բայց դու, իհարկե, այդպես խստասիրտ չես. դու սիրում ես ինձ, ուրեմն և առավել կարեկցությամբ, քան խստությամբ կդատես ինձ։ Այդ քո պարտքն է և իմ՝ ակնկալությունը։
Որքան հիշում եմ, քեզանից թղթեր, նամակներ եմ պահանջել. ոչինչ մի ղրկիր, ոչինչ չեմ կամենում. այժմ արդեն ամեն հուզմունք անցել է, սիրտս խաղաղ և լուռ է, ինչպես մի ցուրտ գերեզման՝ գիշերային լուսնի աղոտ լուսով լուսավորված. այդ նվազ լույս այն քաղցր հույսն է՝ թե դու դեռ սիրում ես ինձ… Ինչպես հանգիստ է շուրջս ամեն բան. էլ ոչինչ չէ վրդովում ինձ. ամենքի վրա նայում եմ խաղաղ աչքով, ամենքին էլ ներում եմ… Մնաս բարյավ իմ ի սրտե սիրեցյալ աննման Ոսկի.
Սիրելի Ոսկի.
Նստել եմ այժմ սեղանիս առաջ ինչպես մի մեղապարտ, որի հուսալիք շնորհը կախաղանն է։ Ինչ կարող եմ գրել քեզ, որ դու ներողամտությամբ կարդաս, ինչ կարող եմ խոսել՝ որ առանց դժգոհության լսես։ Բայց և այնպես թույլ պիտի տաս ինձ մի երկու խոսք ասելու։
