ԼԱՈԻՐԱ— Վա՜յ, վա՜յ… Ժուան։
(Ընկնում է անկողնի վրա):
ԴՈՆ ԺՈԻԱՆ— Վեր կաց, Լաուրա. վերջացավ։
ԼԱՈԻՐԱ— Սպանված է․ գեղեցիկ․ այն էլ իմ սենյակում.
Այժմ ի՞նչ անեմ, անկարգ, սատանա.
Ուր ձգեմ ես նրան։
ԴՈՆ ԺՈԻԱՆ— Գուցե նա դեռ ողջ է․ (Տնտղում է նրան):
ԼԱՈԻՐԱ— Այո՛, ողջ է․ նայիր անիծյալ․
Դու ուղղակի սիրտն ես խրել․
Արյունը չէ հոսում եռանկյուն վերքից,
Արդեն անշնչացած է։
ԴՈՆ ԺՈԻԱՆ— Ինչ արած․ ինքն այդպես կամեցավ։
ԼԱՈԻՐԱ— Ա՜խ, Դոն Ժուան, իրավ ամոթ է․
Միշտ չարություն՝ և միշա մեզ չունիս…
Որտեղի՞ց ես գալիս, վաղո՞ւց ես այստեղ։
ԴՈՆ ԺՈԻԱՆ— Ես հենց նոր եկա․ այն էլ ծածուկ․
Ինձ հո դեռ չեն ներել։
ԼԱՈԻՐԱ— Եվ հիշեցիր իսկույն քո Լաուրային․
Ինչ որ լավ է, լավ է․
Բայց չէ՛, ես չեմ հավատում,
Դու պատահմամբ անցնում էիր այստեղից
Եվ տունը տեսար։
ԴՈՆ ԺՈԻԱՆ— Ո՛չ, իմ Լաուրա․ հարցրու Լեպորելլոյին.
Ես իջել եմ քաղաքից դուրս, մի անիծյալ պանդոկում․
Մադրիդ ես եկել եմ Լաուրային պտրելու․
(Համբուրում է նրան):
ԼԱՈԻՐԱ— Իմ բարեկամ… թող… մեռելի մոտ․
Ինչ անենք այժմ նրան։
ԴՈՆ ԺՈԻԱՆ— Թող, առավոտը վաղ
Դուրս կբերեմ ես նրան իմ յափնջու տակ։
Եվ կդնեմ Խաչկապ փողոցի մեջ։
ԼԱՈԻՐԱ— Միայն թե նայիր, որ քեզ չտեսնեն․
Ինչպես լավ արիր, որ մի րոպեով ուշ երևացիր․
Քո բարեկամներն այստեղ ընթրում էին
Եվ հենց նոր դուրս կորան։
Եթե դու նրանց հանդիպեիր…
