ԴՈՆ ԺՈԻԱՆ— Ես սպանեցի քո ամուսնուն և չեմ ափսոսում,
Դրա համար չեմ էլ զղջում։
ԴՈՆԱ ԱՆՆԱ—֊ Ինչ եմ լսում։ Ո՛չ, ո՛չ, անկարելի է։
ԴՈՆ ԺՈԻԱՆ— Ես Դոն ժուանն եմ և քեզ սիրում եմ։
ԴՈՆԱ ԱՆՆԱ— (Ընկնելով) Ո՞ւր եմ ես, ո՞ւր եմ. ես նվաղում
եմ…
ԴՈՆ ԺՈՒԱՆ— Երկի՜նք, ինչ պատահեց սրան.
Ինչ պատահեց քեզ, Դոնա Աննա,
Զարթիր, խելաբերվիր, քո Դիեգոն,
Քո ստրուկը, քո ոտքերի մոտ է։
(Ինքն իրեն)
Օհ, ինչպես նա գեղեցիկ է այս դիրքում,
Դեմքը հոգնած, հայացքը կիսաբաց,
Կուրծքը անհանգիստ, շրթունքը դալկահար…
(Համբուրում է նրան):
ԴՈՆԱ ԱՆՆԱ— Թող ինձ... (Թույլ) Դու իմ թշնամին ես,
Դու խլեցիր ինձանից ամենը, ամենը,
Ինչ որ կյանքումս…
ԴՈՆ ԺՈԻԱՆ— Ով քնքուշ արարած, ես պատրաստ եմ
Իմ հարվածի համար ամեն կերպ տուժել.
Թո ոտքերի մոտ ընկած միայն հրամանիդ եմ սպասում,
Հրամայես կմեռնեմ, հրամայես՝ կապրեմ,
Միմիայն քեզ համար։
ԴՈՆԱ ԱՆՆԱ- Ուրեմն այդ Դոն Ժուանն է։
ԴՈՆ ԺՈԻԱՆ— Նրան ձեր առաջ նկարագրել էին
Ինչպես մի չարագործ, մի հրեշ, այնպես չէ՜.
Օ՜, Դոնա Աննա, համբավը, գուցե, արդար է,
Հոգնած խղճի վրա շատ չարիքներ են ծանրանում.
Բայց այն օրից սկսած, որ ձեզ տեսա,
Բոլորը կերպարանափոխվեց.
Ինձ թվում է, թե ես նորից ծնվեցա.
Ձեզ սիրելով՝ սիրում եմ ես առաքինությունը,
Ես առաջին անգամ նրա առաջ
Խոնարհեցնում եմ դողացող ծնկներս:
ԴՈՆԱ ԱՆՆԱ— Օ՜, Դոն Ժուանը ճարտարախոս է,
Գիտեմ, լսել եմ, նա խորամանկ մարդ է.
