Առավոտյան ժամը վեցն էր, երբ մենք Դիլիջանից դուրս եկանք կառքով և ուղղվեցանք դեպի Երևան տանող խճուղին։
Սա Շամլուղ կոչված գետակի ուղղությամբ սկսվելով անցնում է Մայմեխ կոչված լեռան ստորոտը ծածկող անտառների միջով և հետզհետե նույն լեռան լանջերի վրա բարձրանալով՝ հասնում է գրեթե մինչև նրա կատարը։
Հայաստանի բնության գեղեցկություններին փոքր ի շատե ծանոթանալու համար բավական է Դիլիջանից մինչև Սևան տանող ճանապարհը անցնել և նրան շրջապատող տեսարանները տեսնել։ Արևը դեռ նոր էր վառում Մայմեխի կատարը, երբ մենք անցնում էինք նրա ստորոտով։ Առավոտյան զեփյուռը, որ ցուրտ էր բերում մեզ սարի լանջերից, մեղմով շարժվում էր և անտառի ծառերը, որոնց խուլ շրշյունը Շամլուղի խոխոջի և թռչնիկների ճռվողյունի հետ խառնվելով, կազմում էր մի հաճոյական ներդաշնակություն, որ, սակայն, խանգարվում էր երբեմն մեր կառքի կոշտ դղրդյունով։
Ճանապարհը մի քանի կեռմաններով անցնելուց հետո սկսում է խիստ բարձրանալ. Շամլուղը էլ չի երևում, միայն քամին բերում է երբեմն նրա խոխոջի խուլ ձայնը։ Ստորոտի անտառները նույնպես շատ վար են մնացել, մենք տեսնում ենք այժմ նրանց կատարները, որոնց վրա արևը սփռել է արդեն յուր ճառագայթները։ Սակայն մեր ճանապարհը դեռ հով է, խճուղին թեպետ սարի լանջովն է անցնում, բայց այդ լանջերը ծածկող անտառները հովանավորում են մեզ։ Հանգիստ բարձրանում և այդ բարձրություններից դիտում ենք հանդիպակաց տեսարանները։
— Ահա Մեյդան լեռը, նրա անտառապատ լանջերը, նրա ծառազուրկ, բայց կանաչազարդ կատարը. ահա՛ և ուրիշ շատ լեռներ, որոնք գագաթների բարձրությամբ մինը մյուսին գերազանցելով, հորիզոնը դարձնում են վեհ և ահարկու։ Ահա հեռվից երևում են և՛ Սյունաց աշխարհի լեռները, իրենց կապուտակ և մշշապատ կատարներով։ Մեզ թվում է, թե արդեն հասակով հավասարվել ենք նրանց, որովհետև մոտ 15 վերստ բարձրացել ենք սարի լանջերով։
Բայց այստեղ արդեն անտառները նվազում են. նրանց
