— Աստված ոչ գիտի իմ գլուխն ու արևը,— ասաց աղա Մարտինը՝ երկու ձեռքով խփելով իր լերկ գանգին։— Նրան էլ ո՞ր սատանան բերեց հենց էսօր։ Ինչո՞ւ է եկել էսպես վաղ-վաղ։
Կինը պատմեց փեսայի գալու պատճառը։
— Եկել է մնաք բարով ասելու, ո՞նց կլինի, որ դուրս չգաս։
— Ա՛յ կնիկ, իսկի մտածում ե՞ս ինչ ես ասում. էս գլխով ո՞նց դուրս գամ։
— Գդակդ ծածկիր, ասա՝ մրսել եմ։
— Բա գդակի տակից չի երևա՞։ Բան ասա, բանի նման լինի։
Մարդ ու կին առժամանակ մնացին ծայր աստիճան տարակուսանքի մեջ, չիմանալով ի՜նչ հնարեն։
Հանկարծ կնոջ դեմքը պայծառացավ։
— Գիտե՞ս ինչ անենք, Մարտին ջան,— ասաց նա շտապելով,— արի գլուխդ կապի աղլուխով, պառկի անկողնում. կգնամ կասեմ տաքություն ունի, չի կարող դուրս գալ, թե կուզի, թող գա էստեղ մնաս բարով ասի։ Հը՞։
Աղա Մարտինը մի քիչ մտածեց, հետո տեսնելով, որ ուրիշ հնար չկա, հավանություն տվավ կնոջ հնարամտությանը։
— Դե դրստիր անկողինը,— ասաց նա։ Կինը սկսեց արագ-արագ կարգի դնել մահճակալը և սենյակը։ Ժամանակ չկար, շտապում էր։
Իսկ աղա Մարտինը զբաղված էր գլուխը կապելով և միևնույն ժամանակ խորասուզված էր ինչ-որ մտածմունքի մեջ։
— Տո...— հանկարծ գոռաց աղա Մարտինը, վեր թռավ տեղից և այնպես, ինչպես որ կար — ներքնաշորով և բոբիկ ոտներով — դուրս վազեց խելագարի պես։
Նրա հանկարծական գոռոցից կինը ցնցվեց և մարդու խելագար վազքը տեսնելով՝ կարծեց, թե կամ երկրաշարժ եղավ, կամ տունը բռնվել է հրդեհի բոցերով, ուստի ինքն էլ գլխապատառ դուրս նետվեց մարդու հետևից կենդանական սարսափով բռնված։
Աղա Մարտինը գնդակի պես ներս ընկավ որդու սենյակը։
