— Գիտե՞ս որքան կնստի։
— Որքան որ կնստի։
— Հետո՞։ Ո՞ր միջոցներով։
— Ես կտամ։
Եղբայրը կրկնակի զարմացած նայեց քրոջ դեմքին.
— Քե՞զ ով է տվել։
— Իմ ասեղը։
— Եվ դու ուզում ես, որ քո ասեղով... Բավական չէ, հա՞, որ քո ասեղով պահում ես ամբողջ ընտանիքը և դեռ ուզում ես...
Ամիրյանը նստեց անկողնում և շատ լուրջ ու հանգիստ եղանակով ավելացրեց.
— Լսի՛ր, Վարո, մեկ անգամ այդ ասացիր ինձ, էլ չկրրկնես։ Լսո՞ւմ ես, երբե՜ք և ո՛չ մի պայմանով։
Այժմ հերթը քրոջը հասավ՝ զարմացած նայելու եղբոր դեմքին.
— Ինչո՞ւ, Բագրատ։
— Որովհետև...
Ամիրյանը չվերջացրեց ասելիքը, նորից պառկեց և ասաց.
— Արդեն ուշ է, Վարո, հոգնած կլինես, գնա քնիր, թող, որ ես էլ քնեմ։
Քույրը խոհեմություն համարեց չառարկել, կարճ ժամանակ նստած մնաց, հետո սուս ու փուս վեր կացավ, ներս գնաց և ճրագը հանգցրեց։
Առավոտյան, երբ մայրը գնացել էր շուկա և քույր ու եղբայր մնացել էին մենակ, այդ խոսակցությունը նորոգվեց նրանց միջև։
— Ես շատ եմ ուզում իմանալ, Բագրատ, ինչո՞ւ ես հրաժարվում իմ օգնությունից։
— Ինչո՞ւ։ Ասեմ պարզ— ինքնասիրությունից։
— Ես այդպես էլ կարծում էի։ Տղամարդու ինքնասիրություն։ Տղամարդը չպետք է օգտվի կնոջ աշխատանքից։ Անվայել բան է։ Հա՞։ Այդպե՞ս ես մտածում։
— Հենց այդպես։
— Բայց ո՞վ եմ ես քեզ համար։ Մի՞թե ամոթ բան է, որ եղբայրը կարիք ունեցած ժամանակ օգնություն ստանա քրոջից։
